SYDNEY - Een mooie dag vandaag. Ik ben al vroeg opgestaan om te gaan hardlopen, en heb me daarna pas aan het ontbijt gezet. Mijn mede-bewoneners beginnen de dag het liefst met een uitgebreid maal van groente, vlees, en natuurlijk kimchi en vooral rijst. Als kleine concessie eet ik nu rice crispies als ontbijt, maar zo'n warme hap vroeg in de morgen... Maandag had ik het voorrecht Koreaans te eten, in een restaurant nog wel; reden daarvoor was dat ik zaterdag de koffer van een Koreaans met de codenaam 'Kate' had versleept van het hostel hier naar metrostation King's-X. Nu was het wel eeeen hutkoffer, model Hugo de Groot, maar om mij daarvoor uit eten te nemen? Samen met mijn kamergenoot Young Hwan (codenaam 'Johan') en Kates grote zus met de codenaam 'Rosie' gingen we naar, natuurlijk, een Koreaans restaurant in hartje Sydney (Rosie heeft haar codenaam aan mij te wijten; haar echte naam was onvoldoende mnemonisch. Ze draagt haar nieuwe naam met trots. Zie ook foto, rechts). Van de ca. 50 bezoekers was ik de enige niet-Aziaat, maar liet mij dit maal desondanks goed smaken - de naam ben ik natuurlijk vergeten, maar het bevatte rijst (natuurlijk), rundvlees en groente. Koreanen zijn altijd goed publiek voor mijn grappen, ze lachen tenminste altijd. Wat opvalt dat het niet de doordachte grappn zijn (refererend aan, zeg, Griekse mythologie, middeleeuws tapijtkunst, Fred Osters marmottenrace etc.) die het meeste succes oogsten. Nee, hoe onbenulliger hoe beter. In mijn handen klappen is al bijzonder grappig, maar de topper is toch wel wanneer ik met *stokjes* probeer te eten. Maar ik word er beter in! Dinsdagochtend begon mijn dag met een telefoontje naar Nederland; goed om te horen dat het daar goed schijnt te gaan! Het is me ook eindelijk genoeg om de eerdergenoemde dorpsgek of beter gezegd, straatgek, te fotograferen (foto links). Hij heeft nu een radio bemachtigd en brengt zijn tijd nu door met het luid meeschreeuwen met de muziek. Maar de muziek lijkt 'm iets minder agressief te maken, wat natuurlijk alleen maar goed kan zijn. Waar ik helaas geen goede foto van heb is een *andere* stoepdwaas, een kalende zwarte man, ik schat 'm ongeveer 45. Dit weekeinde stond hij te dansen, met als enige lichaamsbedekking een onder zijn buik verborgen onderbroek, een snor en twee witte laarsjes. Kostelijk. Woensdagavond liep ik door Sydney, toen ik werd aangesproken door iemand van de Scientology Kerk, die hier een groot centrum heeft. Ze boden een soort persoonlijkheidstest; in mijn nieuwgierigheid heb ik die gedaan. De test bestond uit het beantwoorden van 200 meerkeuzevragen; terwijl de resultaten verwerkt werden kreeg ik een video te zien die de beginselen van dianetics uit de doeken deed. Het is een techniek om je gedrag niet langer afhankelijk te laten zijn van je onderbewustzijn; de onderbouwing was nogal zwak, en mijn navraag leverde ook niet veel meer op dan wat ingestudeerde antwoorden. Mijn persoonlijkheid werd gekenmerkt als enigszins 'koud/ongevoelig' en 'nerveus'. Gelukkig bood Scientology een cursus om mij te genezen! John Travolta en Tom Cruise kunnen toch niet *allebei* ongelijk hebben?!
-- djcb @ 01:50 | 0 comments