MELBOURNE - Maandagavond. Het is hier een broeierige zomeravond; ik drink me suf aan de citroenranja (cordial), tevergeefs natuurlijk. Hier binnen is het wat koeler, gelukkig. En het typen gaat ook een stuk eenvoudiger. Ik namelijk een klein extern toetsenbordje gekocht voor m'n laptop. Dat typt een stuk beter! Het is een wat twijfelachtig, Chinees fabrikaat is (dat op de onderkant 'This keyboard is harmless to people' vermeldt). Maar het gaat tienmaal fijner dan het laptop-toetsenbord; ik moest telkens mijn laptop *fysiek* buigen om obscure letter als 'j' en 'k' in te toetsen. Ik voelde me als de stotterende Demosthenes (toch?) die zijn redenaarskunsten leerde door met z'n mond vol met kiezelstenen tegen de branding te oreren. Maar dan met een toetsenbord :-). Nu is alles beter!

Zondag ging ik naar een Braziliaans festival op het Federation Square... ik verwachtte een hossende massa schaars geklede Brazilianen in carnavalsuitdossing, opgezweept door de samba... Maar dat viel een beetje tegen. Een klein groepje zangers zong een lied over kaipoeira (de Braziliaanse vechtkunst), voor een weinig geinteresseerd publiek. Ik besloot met Cathriona dan maar wijn te gaan proeven. Ik had dat nog nooit eerder gedaan; ik ben dan ook geen echte wijndrinker. Een blozende wijnverkoper vertelde het een en ander over de Käsler Riesling, de Babich Sauvignon Blanc, de Charlotte Street Merlot en tenslotte de Mount Avoca Shiraz. We kregen instructie in het bekijken, ruiken, gorgelen en tenslotte het drinken van de wijn. Best aardig. De wijnverkoper vroeg hoe ze we de wijn vonden, en wilde iets zeggen over een rijk bouquet over de volle tonglengte, een veelkleurig palet van smaaksensaties die resoneren met mijn smaakpapillen enzovoorts. Maar goed, het was Engels, dus ik zei dat de wijn goed smaakte... De laatste wijn (die Shiraz) smaakte overigens niet zo goed, deed me aan ammoniak (NH₃?!) denken. Hmmmm.... Daarna een tikje aangeschoten de wijn weggespoeld met een bananensmoothy, een soort vers-fruitige milkshake. 's Avonds belde mijn lievelingsneefje Jip (1 jaar!), en we bespraken de toestand van de wereld: JA! JA! JA!.

Er zijn weer wat Nederlanders in dit hostel. Over het algemeen ontwijk ik landgenoten een beetje, ik weet eigenlijk niet waarom. Het lijkt een plaatsvervangende schaamte, als ik dat accent hoor. Dat herinnert me eraan dat ik ook zo'n accent heb... Maar in een hostel kijk je elkaar aan, en dat *weet* je dat je een landgenoot aankijkt. Onze Hollandse koppen zijn zo herkenbaar. En als je dan ook nog een onvervalsjt Amsterdamsj accent hoort... dan weet je dat je Nederland nooit echt verlaten kunt. En dat is goed voor sommige dingen (zie de foto met echte stroopwafels, geimporteerd uit Nederland, en hier voor AUS$2,- in de winkel!)

Why did the Corinthians never write back?

-- djcb @ 06:12 | 0 comments