HELSINKI - Gisteren was het tijd voor team-building. De lachtherapie ging niet door 's ochtends, ironisch genoeg omdat de lachtherapist ziek was. Dat kwam goed uit, want ik wilde nog enkele essentiële emails schrijven, een patch opsturen. Die patch bevatte nog een vervelende *fout*, die ik gelukkig snel herstelde, en meteen mijn patch halveerde] Deze week al heel wat tijd doorgebracht in Bugzilla....

Na de gezamenlijke lunch was er een twee uur durend college over het balanceren van werk en leven, het voorkomen van stress enzo. De spreker begon met (m.i. onbewezen) stelling dat we tegenwoordig zoveel harder werken dan vroeger, en dat dat allerlei problemen geeft. Maar het is natuurlijk altijd een populaire stelling voor het publiek - mensen horen dat liever dan 'jullie vinden misschien dat je hard werkt, maar het stelt eigenlijk niet veel voor'. Nu wil ik niet beweren dat er niet hard gewerkt wordt (met name door mij natuurlijk :-), maar laten we het ook niet overdrijven. Van hard werken is tenslotte nog nooit iemand dood gegaan.

Aan stress lijd ik ook niet snel; dat heeft ook niet zoveel met hard werken te maken maar meer met je instelling. Gewoon m'n werk doen, en als dat een wat langere werkdag vereist dan doe ik dat gewoon, zonder mijn energie te verspillen aan de gedachte dat ik het *zo* *ontzettend* *druk* heb. En ik kan m'n werk zonodig ook nog thuis doen. Ik voelde veel meer stress toen ik als 16-jarige de emballage-afdeling van een grote supermarkt op zaterdag zo snel mogelijk de flessen van de lopende band moest grijpen, in het juiste krat stoppen, kratten op container zetten, container naar buiten rijden, terugrennen - de band is al weer bijna vol. Sneller, sneller (wat je al niet doet voor €1,50 per uur). Dat werk was veel stressgevoeliger dan wat ik nu doe.

Ik wil de problemen van overwerkte mensen niet bagatelliseren, maar laten we onszelf geen problemen aanpraten... Overigens heb ik dit stress-college na 20 minuten ofzo verlaten omdat ik nog wat werk moest doen - ha.

Een heel erg goede manier om stress kwijt te raken is natuurlijk het neerschieten van collega's. In het centrum van Helsinki is zo'n schietkelder, waar je met laserpistolen kun rondlopen en punten kunt scoren door anderen in hun rug te schieten. Een bedrijfsuitjescliché natuurlijk - maar ik had het nog nooit gedaan. Het was erg enerverend, en grappig te zien hoe serieus iedereen het neemt - ikzelf nog het meest natuurlijk. Je krijgt een soort föhn met knipperlichtjes in handen gedrukt, en waant je vervolgens een dodelijke krijger. Het strijdperk was een donkere ruimte vol met dunne platen waarachter je je kon verschuilen, maar niet helemaal (net een kantoor!) Met mijn team kozen we een goed te verdedigen hoek uit, en wonnen zowaar het spel, ondanks het vele 'friendly fire' (strafpunten!).

De eigenlijke strijd deed me nogal denken aan Ender's Game, wat beaamt werd door collega's. Met zoveel mensen met een technische achtergrond kun je altijd refereren aan Ender of Harkonnen of 42, en iedereen weet waarover je het hebt. Waar muzikale smaak nogal varieert onder technici, lijkt de voorliefde voor science fiction en fantasy welhaast unaniem.

Na het schietwerk was het tijd voor Cultuur. In het theater van Malmi was een uitvoering van Six Characters in Search of an Author van Luigi Piranello, die iedereen natuurlijk kent omdat hij in 1934 de Nobelprijs voor Literatuur ontving. Directe reden om nu juist dit stuk te bezoeken was dat een collega - en mijn directe baas - een van de acteurs in het stuk was - de regisseur. Het toneelstuk begint met de repetitie van een toneelstuk. Die repetitie wordt dan bezocht door een zestal personages uit een toneelstuk, die graag hun verhaal willen spelen en laten optekenen. De personages zitten als het ware gevangen in hun eigen tragische verhaal. Deze uitgangspositie wordt dan gebruikt om het verhaal te vertellen, en de personages krijgen de kans om hun verhaal te doen, enigszins filosofisch en refererend aan sociale conventies en tegenstrijdigheden, maar ook met humor.

Een enkele collega meende het stuk het best met gesloten ogen te kunnen waarderen(!), maar ik vond het alleszins de moeite waard. Ik bezoek *nooit* theaters, maar dit was zeker interessant. Vergeleken met films is een toneelstuk natuurlijk veel statischer, maar er is ook veel meer ruimte voor diepgang in de dialogen.

Mijn baas was in ieder geval uitstekend geschikt voor zijn rol...

Na het toneel volgde nog een diner in semi-Middeleeuwse stijl, zonder bestek. Dat was ook leuk, en het werd gelukkig niet al te voorhoofs. Ik nam de bus naar huis, samen met een Hongaarse collega die ergens in de buurt schijnt te wonen. Dit keer heb ik goed opgelet dat ik juiste bus nam :-)

-- djcb @ 16:46 | 0 comments