2004-02-29
 
MELBOURNE - Zondag; na een aarzelend begin wordt het hier al weer behoorlijk warm.

Quo vadis?

Dit zou wel eens mijn laatste bericht vanuit Melbourne kunnen zijn. Maandagavond vertrek ik richting Sydney. Ik heb de bus geboekt. Bijna was ik in zee gegaan met de McAfferty-Greyhound, die mij AUS$143 wilden rekenen voor een enkele reis! Dan kan ik bijna beter nog gaan vliegen. Er is een ware luchtvaartoorlog uitgebroken hier in Australie, en de drie maatschappijen (Quantas, Virgin-Blue en nieuwkomer FIXME) bieden honderdduizenden tickets aan voor AUS$29,-... Helaas pas vanaf mei. De websites zijn echter nu al bijna onbereikbaar. Niet vliegen dus, maar gelukkig vond ik de Firefly, een andere busmaatschappij, die mij voor AUS$45,- naar Sydney brengt. Dinsdagochtend ben ik in Sydney, inshallah.

Ik kocht de box-set van Douglas Adams' Hitchhikers Guide to the Galaxy, "een trilogie in vijf delen". Het wordt non-triviaal om te zien hoe ik alle boeken weer mee ga slepen rond de wereld. Ik hoop mijn rugzak te kunnen overtuigen.

In vinum veritas

Zaterdag was het tijd voor wat toeristische actie. Samen met Cathriona ging ik op weg voor een bezoek aan een aantal wijnmakerijen in de prachtige Yarra-vallei. We werden vergezeld door een gemengd gezelschap, bestaande uit jong en oud, Australiërs, Europeanen, en een groep Japanners. We bezochten vier wijnmakerijen, allemaal prachtig gesitueerd. Groene heuvels, bergen in de verte... En de gids wist waarover hij het had, en verraste keer op keer met wetenswaardigheden over wijn en het maken ervan.

Overal moest natuurlijk wijn geproefd worden, en het hele spectrum aan Australische wijn passeerde de revue - rood, wit, droog, fruitig, zurig enzovoort. Bij de laaste wijnmakerij werd ons een kijkje gegund in het productieproces, van druif tot wijn. Erg interessant. Eindelijk kwam ik er achter dat de CO2-'bubbels' in sommige wijnen het gevolg is van de zg. tweede fermentatie, een uitvinding van monnik Dom Perignon, enkele eeuwen geleden. Het Japanse contingent begreep niet veel van de uitleg, maar na een paar slokjes wijn begonnen ze te giechelen als schoolkinderen.

Na eerdere pogingen was ik ook aardig in staat de wijn, schijnbaar deskundig, eerst aan een reuktest te onderwerpen, vervolgens rond de tong te laten wervelen en tenslotte door te slikken. How to bluff your way into wine. En dat terwijl ik Australische wijn vooral associeer met de 4-liter-10-dollar wijn uit karton...

Samenvattend, een prachtig uitstapje. Ook voor wijn-neophyten zoals ik was het interessant. De omgeving is prachtig, de wijn is (vaak) erg lekker, en ook het eten was goed. Toerisme lijkt soms haast een scheldwoord, maar hier bevalt het prima.

Et tu, Mel

De vorige keer schreef ik al dat ik The Passion of the Christ zag; de film blijkt erg controversieel. Filmmaker Mel Gibson, die $25M van zijn eigen geld in de film investeerde, wordt van allerlei vervelends beticht. Mel blijkt tot een nogal conservatieve stroming binnen de RK-kerk te behoren, en wordt beschuldigd van eenzijdigheid, sensationalisme, anti-semitisme en andere vervelende dingen. Als dat waar is, geldt hetzelfde voor de bijbel; Gibsons verfilming blijft dichter bij het boek dan, zeg, Peter Jacksons verfilming van Lord of the Rings. Amen.

-- djcb @ 06:55 | 0 comments
2004-02-26
 

MELBOURNE - Bewolkt. Maar het klaart al op.

Reizen

Mijn verdere reisplannen beginnen wat vastere vormen aan te nemen. Ik denk dat ik begin volgende week vertrek richting Sydney, en eind volgende week dan vlieg, richting Taipei, Bangkok en Amsterdam.

Misschien ontmoet ik vader, nu in Gambia, in Kuala Lumpur (Maleisië). We zullen zien.

Jesus Christ Moviestar

Gisteravond bezocht ik The Passion of the Christ, Mel Gibsons verfilming van het christelijke paasverhaal. De bioscoop werd gevuld met het normale bioscooppubliek, dat met grote emmers popcorn en cola eens goed ging zitten voor de film. Vooral in het begin hoorde je overal het achtergrondlawaai van in popcorn graaiende handen.

Ik kende het verhaal natuurlijk; tot mijn 18e bezocht ik christelijke scholen, en had het verhaal vele malen gehoord. Sommige dingen uit de film kon ik me echter niet herinnneren. Zo wordt Jezus in een indrukwekkende scene langdurig gegeseld door een aantal Romeinse legionairs. totdat zijn lichaam er uitziet als een versgeploegde akker. In de film geeft Pilatus daar opdracht toe, om het woedende volk dat om Jezus' dood roept, tevreden te stellen. De geselscene neemt een belangrijke plaats in in de film, maar wat zegt het doorgaans nogal beknopte Heilige Script daarover? (Ik heb hier helaas alleen een Engelstalige bijbel...)

Lucas schrijft (23:22):

And he said unto them the third time, Why, what evil hath he done? I have found no cause of death in him: I will therefore chastise him, and let him go.
en in Marcus (15:14):
And so Pilate, willing to content the people, released Barabbas unto them, and delivered Jesus, when he had scourged him, to be crucified.
Er is dus wel sprake degelijk sprake van een geseling; in de film wordt gesuggereerd dat Pilatus trachtte daarmee de kruiziging te voorkomen; en als je de verschillende bijbelboeken naast elkaar legt, is dat wel te verdedigen. De lange bloedige scene is een artistieke interpolatie van een enkele bijzin. Zo zijn er wel meer interpolaties, maar over het algemeen klopte het aardig met mijn herinneringen van het bijbelverhaal. Ik heb echter in het geheel nog geen recensies of beschouwingen van schriftgeleeerden gelezen, dus misschien zit ik er helemaal naast...

Ik vond het een indrukwekkende film. Het was een gok om de film in de originele talen uit te brengen - Aramees (naar ik aanneem) en Latijn - maar dat is goed geslaagd - of het ook commercieel geslaagd is, zal nog moeten blijken natuurlijk. Jezus deed me soms denken aan Aragorn (Lord of the Rings). En, toevallig, Maria Magdalena werd gespeeld door Monica Bellucci, die ik maandag nog bruut verkracht zag worden in Irreversible. Zeker de moeite waard, deze film, voor iedereen die pasen niet alleen relateert aan paashazen en het zoeken van eieren.


-- djcb @ 02:42 | 0 comments
2004-02-24
 

MELBOURNE - Dinsdagochtend, 07:21. Het is nog frisjes buiten.

Irreversible

Gisteravond liep ik langs de ietwat artistieke Lumière-bioscoop, en zag de posters voor de "controversiële" film Irreversible. De film is in delen van Australië verboden, omdat 'ie nogal schokkend is. Dat wekte natuurlijk mijn nieuwsgierigheid. Bovendien was het maandag, de el-cheapo avond voor de bioscoop ($AUS7,-), dus ik besloot te zien waar al die commotie om te doen was. In ieder geval niet om de foto hiernaast!

"Irreversible" is een Franse (ondertitelde) film van regisseur Noé, die toont hoe gebeurtenissen onomkeerbaar zijn (zoals de titel al doet vermoeden). Het verhaal wordt verteld in omgekeerde volgorde; je ziet steeds eerst het gevolg, en vervolgens hetgeen daartoe leidde. De cameravoering is erg... artistiek. In het begin van de film (het einde van het verhaal) is de cameravoering letterlijk duizelingwekkend, er wordt constant geroteerd en de vanuit rare hoeken gefilmd. Ik zal niet te veel over het verhaal loslaten voor diegenen die 'm nog willen zien (?!), maar het draait om het lot, en de hoe de toekomst afhankelijk is van de keuzes die je maakt, maar nog veel meer van toevalligheden. Een der hoofdpersonen beweert zelfs dat de toekomst vastligt, en dat wordt natuurlijk aardig gereflecteerd door het feit dat de film terug in de tijd gaat. Dat was, laten we zeggen, de Frans-literaire invloed in de film.

Waarom was de film nu zo controversieel? Wel, het gaat om twee scenes. In de ene, aan het begin van de film, wordt iemands hoofd tot moes wordt geramd met een brandblusser - en dit alles vol in beeld. De andere scene, nog schokkender, toont in detail hoe een vrouw verkracht en in elkaar geslagen wordt in een voetgangerstunnel. Een verschrikkelijk gezicht; mensen verlieten de bioscoop, ik zag tranen her en der. Ik had ook de neiging mijn hoofd af te wenden, en ik kan me voorstellen dat mensen er nare dromen van krijgen. Gelukkig was de rest van de film niet zo schokkend (het 'voorafgaande' kwam daarna!).

Het was een intrigerende film; verschrikkelijk in zekere zin, maar geen film die ik licht zal vergeten.


-- djcb @ 02:50 | 0 comments
 

recht

In Nederland wil men de Auteurswet van 1912 aanpassen aan de 'eisen van de tijd'. De Auteurswet bepaalt de rechten die auteurs van schriftelijke, audio-visuele en ook digitale werken hebben voor wat betreft de verspreiding van hun werk. Een auteur (of rechthebbende) heeft het recht de verspreiding te beperken, een vergoeding te verlangen enzovoort. Dit auteursrecht is echter niet onbeperkt. Het kan de 'gebruiker' van een werk bijvoorbeeld niet verboden worden een kopie te maken voor eigen gebruik, studie, enzovoort; het lijkt er zelfs op dat het niet verboden muziek te downloaden vanaf het internet, zolang dat voor eigen gebruik is. 'Niet verboden', inderdaad. Het is echter geen recht, en de auteur/rechthebbende van een werk is niet verplicht je de die mogelijkheid te bieden. Hij kan zelfs proberen dat onmogelijk te maken. En omdat het tegenwoordig zo eenvoudig is om illegale kopieën te maken van muziek en films, probeert de industrie kopiëren allerlei hindernissen op te werpen. Sommige artiesten klagen dat hun inkomsten in gevaar komen, dat de cultuur gevaar loopt enzovoort. Overigens denken niet alle artiesten er zo over; een (toen nog) verrassend heldere Courtney Love gaf enkele jaren geleden een hele andere visie op de kwestie.

Een technische hindernis die momenteel wordt toegepast is het gebruik van "kapotte" CD's. Die kunnen meestal niet door de CD-speler in een computer gelezen kunnen worden, maar wel door die van een stereo-installatie. Technisch gezien zijn het niet eens CD's - ze voldoen niet aan de standaard voor Audio-CD's. Op de verpakking van de, nou ja, schijfjes, is het woord 'CD' dan ook vaak onvindbaar. Door het computergebruik onmogelijk te maken, proberen de platenmaatschappijen te voorkomen dat de CD's gekopieerd worden. Maar tegelijkertijd maken ze het de consument moeilijk om bijvoorbleeld zijn muziek af te spelen op de draagbare MP3-speler.

Een wat ingenieuzere manier van kopieerbeveiliging is het zogenaamde DRM (Digital Rights Management), waarbij de muziek versleuteld wordt aangeboden, en aan een bepaalde computer gekoppeld wordt, of aan een bepaalde tijd. Op een andere computer, of buiten de gestelde tijd, zijn de gegevens (bijv. muziekbestanden) niet meer te gebruiken. DRM vereist echter nauwe samenwerking met de software van de computer.

Zoals gezegd hebben fabrikanten het recht dit soort mechanismen aan te brengen (als ze dat maar vermelden). Net zoals consumenten het recht heb om legale kopieën te maken. De beveiligingsmechanismen maken dat een stuk lastiger, al zullen die nooit 100% waterdicht zijn. De voorgestelde wetswijziging van de Auteurswet (PDF) maakt het echter ook onwettig om te proberen beveiligingen te omzeilen, en zelfs om gevonden 'gaten' in de beveiliging openbaar te maken. In de Verenigde Staten is dergelijke wetgeving al enkele jaren van kracht (de zg. DMCA, of Digital Millenium Copyright Act). Dat leert ons iets over de ongewenste gevolgen van zo'n wet. Want hoewel een verbod op het omzeilen van beveilingsmaatregelen wellicht niet onredelijk klinkt, kleven er grote bezwaren aan. Enkele van de voorbeelden uit de Amerikaanse praktijk:

Samenvattend, de uitbreiding van de Auteurswet op dit gebied ontneemt de consument onnodig veel rechten. Men zou zeer terughoudend moeten zijn met het uitvaardigen van wetten die beperkingen stellen aan wat iemand met zijn eigen bezittingen mag doen. Verder hindert de wetswijziging innovatie en wetenschappelijk onderzoek, zoals al aangeven in deze open brief van een aantal internet-deskundigen aan de Tweede Kamer (naar aanleiding van een vergelijkbaar wetsvoorstel). Het is begrijpelijk dat de media-industrie een halt wil toeroepen aan de verspreiding van illegale kopiëen. De wetswijziging zal daar echter weinig aan veranderen: ook zonder het doorbreken van beveiligingsmaatregelen is dat verboden.

-- djcb @ 02:35 | 0 comments
2004-02-23
 
MELBOURNE - Vrijdagmiddag: oh wat is het warm ... een werkelijk verzengende wind blaast door de stad, en zet aan tot het drinken van grote hoeveelheden cordial (limonade), die ik in het vriesvak had gelegd. Zodat ik nu een beetje hoofdpijn heb van het te snel drinken van de ijzige drank...

Aussie rules

Vrijdagavond was het tijd voor een wel erg Austalisch vermaak: Aussie Rules Football, de Australische variant van rugby. Samen met zo'n 22 duizend andere toeschouwers en Cathriona bezocht ik de derby tussen de Bulldogs en de Tigers in het Telstra Dome stadion.

Aan beide kanten van het cirkelvormige(!) veld, staan goals bestaande uit vier palen. Elk team heeft een eigen helft (zoals bij voetbal) en het doel is de bal tussen de palen van de tegenstander te krijgen, en afhankelijk welke palen gepasseerd worden, en vanaf waar, krijgt men daarvoor een aantal punten. De rugby"bal" wordt gespeeld met de hand en met de voet, passes gaan via de voet of met de vuist. Op diverse manieren is het toegestaan de tegenstander de bal afhandig te maken. Je mag hem onderuit halen, onder de zoden te stoppen enzovoort, maar een favoriet is toch wel tegen in zijn rug springen om een bal uit de lucht te plukken... Toch leek het allemaal tamelijk sportief. Het publiek was dat ook; de verschillende supporters zaten door elkaar, maar het geweld bleef beperkt tot het veld.

Na vier kwarten, elk tussen de 20 en 30 minuten (wat de precieze lengte bepaalt is me onbekenden), wonnen de Tigers (de mannen in het zwart/geel) met 101 tegen 78. Nadat ik de regels een beetje doorhad, bleek het een aardige kijksport. Ik probeerde wat sportfotografie, maar da's toch behoorlijk lastig; niet alleen kan ik moeilijk inzoomen, ik ben ook steeds net te laat.

Great Ocean Road

Een van de toeristische trekpleisters in de omgeving is de zg. Great Ocean Road. Het is een na WO1 aangelegde weg die uitzicht biedt op de oceaan en de spectaculaire rotsformaties aan de kust. Ook voert de weg langs regenwouden en een aantal pittoreske plaatsjes. Met Cathriona en Caroline had ik een eendaagse bustour geboekt.

Na een busrit vanuit Melbourne met een aantal stops, was het eerst tijd voor een bezoek aan het regenwoud; ik heb er inmiddels een aantal gezien, maar het blijft altijd heerlijk om er in rond te lopen, de natuurlijke lucht op te snuiven, enzovoort. Dit was bovendien geen tropisch regenwoud, dus het was ook niet zo ontzettend warm. Onze gids wist veel te vertellen over de diverse planten en dieren die er leven, zoals koala's. De gids van Phillip Island wist het vaak niet, of verzon ter plekke wat (zoals bleek bij naderhand nazoeken), maar deze wist waarover hij het had.

De eerste belangrijke stop waren de zogenoemde Twelve Apostles, een 14-tal (!) grote rotsen aan de kust; honderd jaar geleden waren het er nog achttien. Kijkersvraag: hoe heetten die twaalf apostelen ook al weer? (Antwoord: zie Mattheus 10:2-4). De rotsen waren erg spectaculair, natuurlijk heb ik geprobeerd foto's te maken om dat vast te vereeuwigen (ik lijk wel een Japanse toerist!), maar dit soort indrukwekkende landschappen zijn onmogelijk vast te leggen in een fotootje. Erg mooi.

Tenslotte kwamen we aan bij de z.g. London Bridge (zie foto). Ooit was het rechterdeel via nog zo'n boog met de kust verbonden; in 1990 stortte dat deel echter in. Twee onfortuinlijke bezoekers stonden toen op het rechterdeel, afgesneden van de kust. Helicopters en filmploegen waren snel ter plaatse. De twee werden gered; het bleek te gaan om een man en zijn vriendin; hij had zich ziek gemeld van zijn werk en zijn vrouw(!) verteld dat hij op zakenreis moest...

Er was ook een grot waarin aan het eind van de 19e eeuw een Engelse drenkeling een meisje redde. Die grot wilde ik natuurlijk ook bezoeken, maar dat kostte de nodige offers... ik haalde mijn voet open, en in de grot stootte ik mijn hoofd, terwijl ik me concentreerde op de stenen op de grond. Het bloeden is gestopt en er komt ook niet meer van de grijze smurrie uit m'n hoofd, ik denk dat ik het wel overleef.

Great Ocean Road is zeker de moeite waard; veel prachtige dingen gezien. Ik was echter blij een eendaagse tour geboekt te hebben. En ik vond Phillip Island toch nog net iets mooier.

In Almelo is altijd wat te doen

Ik ben geboren in Almelo. Ik ben daar niet trots op :-), maar ik kan er weinig aan veranderen. Maar Almelo is niet zomaar een onbeduidend Twents provinciestadje - het lijkt de spil bij het doorspelen van nucleaire geheimen aan het vredelievende Pakistan, en via Pakistan aan andere landen. Nu was de zaak rond atoomspion Khan natuurlijk al lang bekend; nieuw voor mij was het bestaan van een Verdrag van Almelo(!), tussen Nederland, Duitsland en Groot-Brittanie. De New York Times schrijft in een artikel:
The problem began with the 1970 Treaty of Almelo, under which Britain, Germany and the Netherlands agreed to develop centrifuges to enrich uranium jointly, ensuring their nuclear power industry a fuel source independent of the United States. Urenco, or the Uranium Enrichment Company, was established the next year with its primary enrichment plant at Almelo, the Netherlands.
Het lijkt erop alsof de Almelose kennis vanuit Pakistan bij andere m.n. Islamitische landen terecht is gekomen, zoals Libie - veel is bekend geworden nadat de Libische leider Gadaffi gestopt is met het ontwikkelen van wapens en alle bestaande plannen heeft overgedragen aan de VN. Gadaffi was bang te eindigen zoals collega Saddam Hoessein.

Misc

Vandaag heb ik weer een een nieuw toetsenbord; het derde. De computerwinkel ruilde het zonder problemen om, maar ik begin toch wat twijfels te krijgen over de kwaliteit van dit Chinese fabrikaat... Is dit misschien die geheime leverancier van toetsenborden voor Dell laptops?!!

Ah... eindelijk 2.6.3. Ik ben benieuwd. Hmmm usb-storage lijkt niet te werken; terug naar 2.6.2.

Arean is jarig. Gefeliciteerd! 31 jaar! Ja, ik weet het is gisteren in Australie, maar vandaag in Seattle!


-- djcb @ 05:21 | 0 comments
2004-02-20
 
MELBOURNE - Een vredige vrijdag in Melbourne. Het weer is veelbelovend.

Gisteren slaagde ik er eindelijk in een wederzijds bevredigende dialoog te starten met het kantoor in Sydney van China Airlines, de Taiwanese luchtvaartmaatschappij die mij naar verre streken voert - en hopelijk ook weer terug! In haar beste Engels legde de dame (met wie ik al enkele malen belde, de laatste weken) uit hoe de situatie was. Zoals het er nu naar uitziet, ga ik begin maart weer op reis. Waarheen? Nou, terug naar Nederland. Rechtstreeks naar Nederland? Hmmm... waarschijnlijk niet. Ik heb stop-overs in Taipei en in Bangkok, en zal de gelegenheid gebruiken om nog wat laatste reisavonturen uit mijn vliegticket te persen, voordat ik terug ga naar Nederland. Hoe ik precies ga reizen weet ik nog niet, maar er is voldoende te zien, denk ik. Bijkomend voordeel is dat mijn alhier gepubliceerde reisverslagen weer wat interessanter worden, en ik eindelijk weer eens met iets anders kan beginnen dan met dat eeuwige "MELBOURNE -".

Het andere goede nieuws van gisteren was dat mijn bankpas weer werkte! De nieuw hervonden financiele vrijheid heb ik natuurlijk direct misbruik voor de spreekwoordelijke drank, drugs, gokken en vrouwen :-) No worries. Maar ik ben blij dat een en ander weer werkt. Mijn credit-card werkt echter niet; nadat die 'in vreemde handen' is geweest na de diefstal van enkele weken geleden, is die natuurlijk niet meer veilig, ook al heb ik 'm weer terug. De dief kan eenvoudig de nummers genoteerd hebben en wachten op mij om de pas te deblokkeren - als dat mogelijk zou zijn.

De Groot-Mufti (de oppermoslim) van Australie heeft een interessante theorie over de 'ontdekking' van Australie. Vaak wordt daarvoor verwezen naar de Engelse kapitein Cook. Nederlanders zullen eerder denken aan Abel Tasman, die Cook zo'n 140 jaar voorging. Tasman was overigens niet de eerste Nederlander in dat gebied, maar dat is een Ander Verhaal(tm). Hoe dan ook, Groot-Mufti Taj Al-Din Hamed Abdallah Al-Hilali riep tijdens een recent bezoek in Libanon niet alleen op tot een jihad (gaap), nee, hij had ook ontdekt hoe Afghaanse moslims als eerste non-Aboriginals Australie ontdekten:

[...] That is, Islam had roots deep in the Australian soil and read the Qur'an and called to prayer before the bells of the churches rang in Australia. The best evidence of this is the hundreds of mosques in the center of Australia built by the Afghans. Some of them were destroyed, and others were turned into Australian archeological museums, and still others remained unharmed, and they bear a history that proves that Islam has roots and ancient connections to Australia. But because they did not have the proper conditions to continue to exist, such as schools, propagation of the religion, and connection to the Islamic world, the first generation of our Afghan ancestors dissolved [...]
Dat is een fijne gedachte als we zondag het Islamitisch nieuwjaar vieren (het wordt 1425).

PATS! Dat was het einde van een mug of mozzie zoals de Australiers ze noemen. De kleine nachtelijke terrorist had zijn haar bloederige feestmaal gelukkig nog niet genoten. Hopelijk zijn er niet meer. Volgens mijn boek zijn ze van het geslacht Culex, en steken alleen de vrouwelijke muggen, met zes scherpe steekorganen in een hol orgaan, dat bevestigd is aan de kop [vul in flauwe grappen over vrouwen die bloed zuigen, steken, holle organen aan hun hoofd bevestigd hebben, enzovoort].


-- djcb @ 02:42 | 0 comments
2004-02-19
 

MELBOURNE - Ik typ dit, gezeten op mijn bed. De ventilator draait overuren. De wind chill factor is het enige dat mij redt van acute oververhitting!

Het hostel heeft een nieuw offensief geopend in de strijd tegen de voortschrijdende vervuiling; 's ochtends lijkt de keuken hier een slagveld - alleen het verarmde uranium ontbreekt... Overal vieze borden, etensresten en snurkende Britten. De voornaamste strijders in deze oorlog zijn drie zwaarlijvige dames uit Canada (ik mocht ze helaas niet fotograferen, misschien later), die op agressieve wijze proberen mensen aan te zetten tot afwassen. Ze zijn niet te beroerd om mensen uit hun bed te trekken om de afwasborstel ter hand te nemen. Het zal duidelijk zijn dat dat mij nog niet overkomen is; het voedsel is nauwelijks mijn huig gepasseerd of dat bord staat alweer schoon in de kast!

Ik schijn oplettende lezers te hebben, zowel bij de Rabobank als bij het reisbureau! Gisteravond werkte mijn bankpas plotseling weer, en vanmorgen belde China Airlines. Geweldig.

Gelukkig heb ik geen writers-block, arme Steve den Beste. Maar ik kan dan ook over van alles schrijven, lopende zaken of persoonlijke belevenissen. Ik weet ook totaal niet wat mensen interessant vinden om te lezen. Maar schrijvers beweren vaak dat ze puur voor zichzelf schrijven, en dat dat de beste manier is. Laat ik me daar maar aan houden.

Ik probeer in ieder geval altijd wat interessante links naar anderen te gebruiken - als ik dan zelf niet interessant ben, kan ik altijd nog anderen inschakelen! Ik ben tegenwoordig relatief weinig online, maar heb wat code geschreven om interessante websites voor mij te downloaden, zodat ik zo ook in het (beperkte) comfort van dit hostel kan lezen. Enkele sites op mijn download-lijstje (~/.fetchwebrc):

Ik lees veel blogs (weblog --> we blog --> blog); een goede nieuwsbron! Ik zou willen dat meer van mijn vrienden en bekenden (of onbekenden!) een blog bijhielden. Bijv. bij Blogger kan dat eenvoudig en gratis.

kernel panic

Enkele dagen geleden lekte de broncode van wat Microsoft software uit (een deel van de code voor Windows 2000 en Windows NT). Ik wil computerprogrammeurs aanraden niet naar de code te kijken, om te voorkomen dat dat ooit tegen je gebruikt wordt (en nee, dat is helaas niet overdreven). Iemand maakte echter een analyse van het commentaar in de broncode. Commentaar luidt bijvoorbeeld: 
private\shell\lib\util.cpp:
// TERRIBLE HORRIBLE NO GOOD VERY BAD HACK
Het lijkt er op dat er nog al wat hacks nodig zijn om allerlei andere software te laten werken. De Microsoft-programmeurs markeren ze in ieder geval duidelijk! Microsoft lijkt het allemaal nogal serieus op te vatten; waar zijn ze bang voor? Iemand zette bij wijze van grap de Linux-broncode online met als title "kernel source here", en werd terstond in beschulding gesteld voor het breken van copyrights!

-- djcb @ 04:25 | 0 comments
2004-02-18
 
MELBOURNE - Lekker weertje vandaag.

De Rabobank is erg traag met het de-blokkeren van mijn bankpas... vervelend. Gisteravond probeerde ik ze te bellen, maar het bedrijf via welke ik naar Nederland bel (telefoonkaart), had 'technische problemen'. Het werkte in ieder geval niet. Daarbij kwam nog dat het hostel zowaar wel in oproer leek. De halve nacht waren mensen bezig met een soort video-marathon; allemaal b-films. Maar ze zijn vast beter als we de geluidssterkte een beetje opvoeren! Voeg daarbij nog het geluid van mensen die 's nachts door gangen rennen, en het zal duidelijk zijn dat ik niet al te best geslapen heb.

Op zeker moment was ik rennende mensen zo zat dat ik uit m'n bed sprong, en wachtte op de eerste de beste die over de gang rende. In mijn ogen de vertwijfelde blik van slapeloosheid gekoppeld aan een acute moordlust. Zo'n blik die je normaalgesproken alleen hebt als je in het holst van de nacht met een boek in de hand (half)naakt op muggenjacht moet. Die blik dus. En natuurlijk kwam er toen niemand... Uiteindelijk toch maar gaan slapen. Nu alleen nog gestoord door de biscuitkruimels... maar ja, daarvan kon ik alleen mezelf de schuld geven... Nog een geluk dat ik eigenlijk nooit last heb van een ochtendhumeur. Maar ik was er niet ver van verwijderd!

Hopelijk kan ik vandaag die Raboboys te pakken krijgen. En de reisbureaumeisjes. Nu verder met wat systeembeheer overzee...


-- djcb @ 04:22 | 0 comments
2004-02-15
 

MELBOURNE - Zaterdag: 41 graden! Maar vandaag slechts een kille 29 graden... en voor morgen hebben de weergoden 23 graden beloofd. Als dat zo doorgaat krijgen we nachtvorst aan het eind van de week!

Donderdag ben ik bezig geweest met het opzetten van IMAP en webmail, en een post-mortem analyse van een webserver-crash. Daarna wat gelezen en Aziatisch gegeten (gyu don met miso-soep). Niet veel soeps in de bioscopen hier.

Vrijdag was het tijd voor een ontmoeting met Jim, een Ier die ik nog kende uit Sydney. We ontmoeten elkaar 's middags in een zich Iers noemende pub, en dronken er Guinness, het donkerbruine bier dat wel wat aan hoestdrank doet denken. Nou ja, bier, technisch gezien is helemaal geen bier, zo schijnt het. Maar dat soort details zijn soms niet zo belangrijk. Jim is een pseudo-intellectueel zoals ik - we hadden een lange, interessante discussie over de diverse oorlogen, boeken, landen... en tezamen met het bier werd het een gezellige middag, avond... Rond een uur of tien ontmoetten we Cathriona en Caroline , en na nog wat drank einigde op een wat chaotische manier, drama etc. Gelukkig was ik op tijd vertrokken.

Zaterdag was een goede dag om bij te komen, en niet veel meer... het kwik liep, zoals gezegd, op tot zo'n 41 graden! Puf, puf... moeilijk om wat dan ook te doen als het zo warm is. In de stad zag ik verschillende flauwvallers. Maar toch, Cathriona had ontdekt wie haar geld had gestolen, ongeveer een maand geleden. En ik vergezelde haar bij een kleine strafexpeditie naar St. Kilda, de hippe strandwijk van Melbourne. De dief was niet erg blij toen we hem confronteerden met zijn misdaad. Uiteindelijk konden we het geweld gelukkig beperkt houden...

En toen was het alweer tijd voor een heel wat vredelievender tijdverdrijf; het was het laatste openluchtconcert uit de serie van vier (zie ook vorige week zaterdag). En het was weer een waar feest der herkenning. Zoveel anonieme melodieen die plots een titel en een componist kregen. Ik voelde me wel een een beejte een barbaar; nu pas kon ik Het Zwanenmeer (over cliches gesproken...) koppelen aan een melodie, en aan Tjaikovski. En ik had nog nooit van Smetana en zijn Ma vlast gehoord, maar kon onmiddelijk het excusez-le-mot 'deuntje' meefluiten.

Mijn bankpasblues zijn nog niet helemaal voorbij. Nogmaals bellen leverde een heel vlottere bankmedewerker op, het leek wel alsof ik 'm helemaal niet wakker belde! Ik heb paspoort + handtekening naar Nederland gefaxt, in de hoop dat ze de pas snel konden de-blokkeren. Wat natuurlijk nog niet gebeurd is. Die hand moet ook helemaal naar die knop en moet dan ook nog druk uitoefenen... Nou ja, hopelijk snel.

Het eerderbesproken Aziatische vogelvirus ("H5N1") lijkt erg op het virus dat al enkele jaren in de regio wordt aangetroffen; en er is een ongebruikelijke evolutionaire selectiedruk, die kan leiden tot nieuwe, gevaarlijke varianten.

Interessant, Steve den Beste over synthetische diamanten (en de De Beers).


-- djcb @ 02:28 |
2004-02-12
 

MELBOURNE - Het is nogal regenachtig, de laatste dagen. Niet koud - zomerkleding kan nog probleemloos gedragen worden. Maar niet echt weer om vrolijk van te worden. Nou ja - wie het weer nodig heeft om vrolijk te worden kan maar beter een hoogtezon aanschaffen! Het was in ieder geval regenachtig om het <blink>gratis</blink> klassieke concert van gisteravond te laten schieten; misschien zaterdag.

Mijn poging het Skippy-lied te zingen voor m'n zus is niet helemaal geslaagd: ze herkende het lied niet... Misschien moet ik haar maar bellen om het nog eens te proberen. Gisteravond met vader gebeld; alles lijkt goed in Nederland. Nog geen Aziatische vogelgriep gesignaleerd; maar in Australie is men nogal beducht voor de Aziatische trekvogels die het virus ook hier zouden kunnen brengen. Zelf maak ik me overigens nog niet al te veel zorgen, al moet je natuurlijk altijd voorzichtig blijven, vooral met huisdieren.

De afgelopen dagen ben ik bezig geweest met wat web development en systeembeheer (PHP, MySQL, Perl), met name met als de doel de systeembelasting binnen de perken te houden. Dat lijkt gelukt... Maar gisteravond (gistermiddag in Nederland) was er een *probleempje*. De eerste gedachte is dan natuurlijk: wie geef ik de schuld. Vooralsnog denk ik dat ik vrijuit ga (ik heb een alibi -- ik was voor het laatst ongeveer 7 uur voor het misdrijf op de plaats van het delict). Maar is dat voldoende voor de rechter?

webmath: $x_1,x_2=\frac{-b \pm \sqrt{b^2 - 4ac}}{2a}$ Ik kreeg behoorlijk wat respons op mijn webmath-programmaatje, maar het ziet er naar uit dat ik de naam ga veranderen, aangezien 'webmath' al op vele plekken gebruikt wordt. Tja, ik was niet online toen ik de naam bedacht... Misschien kan ik een prijsvraag uitschrijven voor een nieuwe naam.


-- djcb @ 04:44 | 0 comments
2004-02-10
 
MELBOURNE - Vandaag regent het, maar zondag was het zo *heet*, het leek alsof iemand een enorme föhn had aangezet als je buiten liep. *zucht* *puf*. De enige remedie is *veel* drinken, en Mildura (AUS$1,66 per 2liter bij de IGA) smaakt prima... Heel anders is het in Casco (met 600 601 inwoners), in het noord-oosten van Wisconsin in de Verenigde Staten. Ik ontving een mail van neef Dirk, die er koeien melkt - en het is er -20 graden (Celcius hoop ik voor 'm...)

Jeannette vroeg zich af hoe het Skippie-lied toch ook al weer ging. Voor de onwetenden: Skippy was een televisieserie rond een kangoeroe, uit de tijd (laaaang geleden) dat televisieserie *altijd* over dieren gingen - Lassie, Flipper, Swiebertje. En Mr. Ed, maar die was er al veel eerder. Hoe dan ook, ik probeerde het lied te zingen, misbruikte een koptelefoon als microfoon en maakte een krakerige opname - Skippieeeh, Skippieeeh, Skippieh the bush kangaroooohh. Hopelijk is het voldoende om de herinnering terug te brengen. En nee, die opname is niet online beschikbaar :-)

Over televisieseries gesproken, David Hasselhof, niet alleen succesvol met Knighrider en Baywatch maar ook als zanger 'I've been looking for freedom' klaagt over het gebrek aan waardering dat hij krijgt over zijn rol in het bijeenbrengen van Oost- en West-Duitsland:

Speaking to Germany's TV Spielfilm magazine, the 51-year-old carped about how his pivotal role in harmonising relations between the two sides of the divide had been overlooked. 'I find it a bit sad that there is no photo of me hanging on the walls in the Berlin Museum at Checkpoint Charlie,' he told the magazine.
Huh?!

De problemen met het deblokkeren dan wel vervangen van mijn bankpas zijn nog allerminst opgelost, en de Rabobank is ook niet erg behulpzaam. Ze zouden me bellen... Moet ik dan maar wat anders gaan verzinnen om aan geld te komen? Zoals Tacitus schrijft:

My appeal to you is this: if you enjoy the travel writing and the idea of your own foreign correspondent, then I would ask that you hit PayPal or Amazon and make a donation. I will need to cover local commuter airfare, taxi service [...]
Misschien kan ik dan maar beter proberen een bestseller te schrijven. Stephen King legt uit hoe.

Richard Stallman komt naar Nederland.

Vaarwel 2.4.x... Ah,ik draai nu kernel 2.6.2, en ik heb de problemen met ethernetkaart gefixt; de truc was om de Tulip drivers te gebruiken, zoals ik leerde na wat greppen in /etc/pcmcia/config...En ik probeer een webserver in Nederland te optimaliseren over een ssh-verbinding die zo traag is dat ik me afvraag hoe ik ssh in line-buffered mode kan krijgen... *zucht*. Emacs/tramp-mode is mijn redder.


-- djcb @ 02:42 | 0 comments
2004-02-08
 
MELBOURNE - Errug warm vandaag. En bewolkt. Te warm om wat dan ook te doen... *puf* *puf*. Maar in Nederland schijnt het nauwelijks minder warm te zijn.

Ik heb het al eerder gehad over dat magische woord gratis dat Nederlanders altijd in grote knipperende neonletters zien... Wel, in de zomermaanden worden hier vier gratis klassieke concerten gegeven door het Melbourne Symphonic Orchestra. In de Kings Domain Gardens komen duizenden mensen bijeen om het gebeuren te volgen.. Ik weet wel *iets* van klassieke muziek, maar ben zeker geen kenner. Sommige stukken vind zijn erg mooi, en da's voldoende. Je hoeft tenslotte ook geen kok te zijn om te weten hoe lekker eten smaakt.

Zaterdagavond werden drie muziekstukken ten gehore gebracht, en je zag de mensen genieten, zoals ze daar zaten en lagen in het park op hun dekens en met hun picknickmanden. Ik was er met Cathriona, en we hadden de beruchte vier-liter-tien-dollar wijn (in een kartonnen doos!) meegenomen, om optimaal van de muziek te kunnen genieten.

Het eerste muziekstuk was van ene Edward Elgar (nooit van gehoord). Maar het klonk prachtig. Het tweede stuk was van Chopin, Piano Concerto No.1 in E-minor, Op.11, dat overigens het tweede pianoconcert is dat de Poolse componist schreef. Het was interessant te horen hoe het pianospel 'speelde' met de rest van het orkest.

Tenslotte waren er dan de beroemde klanken van de vijfde symfonie van Beethoven (ta-ta-ta-taaah). Het programmaboekje beschreef het als 'gefundeerd op een essentiele dynamiek van strijd', en werd onder andere gedoeld op de strijd die Ludwig van Beethoven voerde met zijn toenemende doofheid. Het leverde in ieder geval prachtige muziek op; Beethoven was de ster van de avond! Na een langdurig applaus ging het publiek tevreden naar huis. Er zijn nog twee van dit soort klassieke avonden, en ik ben zeker van plan nog eens te gaan; de eerste voorstelling heb ik helaas gemist (met een vertolking van Dvoraks Symphony of the New World.

Daarna wat op het Federation Square gezeten, nog wat van de wijn gedronken en de newsticker op het gebouw van televisiestation "7" bekeken. Plotseling begon er iets te vibreren tegen mijn dij - het was mijn telefoon. Zus Martine belde. Alles goed in Amsterdam; en nog wat technische discussie met Martijn. Ik weet niet hoe zinnig ik klonk na de wijn :-) Uiteindelijk hostelwaarts gekeerd.

Vanochtend werk ik wakker met een ligt vermoeden van een kater in mijn schedel; maar niets ernstigs, zodat ik nu al weer vrolijk kan typen.

PHP is soms vreemd... 

 % php4 -r 'echo (0=="foo") ? "true\n" : "false\n";'
 true
Huh?!

De wapenwedloop tussen spammers en anti-spammers duurt voort; tegenwoordig proberen spammers allerlei spamfilters te omzeilen door willekeurige woorden in hun emails te plaatsen... dat levert dit soort dadaïstische poezie op: 

   trinidad aback eater d's party jocund cereus convulsion conversation
   gubernatorial bam embarcadero evolutionary covariate fusillade propos
   altar combustible conscientious telltale acre ceramic quartic preachy
   reactant syllabi weighty whinny coleman bravura communion textural
Uiteindelijk zijn mijn spamfilter toch slimmer...

-- djcb @ 06:13 | 0 comments
2004-02-05
 
MELBOURNE - Lekker weertje, t-shirt, korte broek. Ha! Mijn afgekorte naam 'Dirk' die ik hier meestal gebruik, is nog niet eenvoudig genoeg voor veel Australiers. 'Hi, I'm Dirk'. 'Oh, nice to meet you Derrick'. Niets ten nadele van de successvolle Duitse detective, maar het is *Dirk*. Als ik dat dan toch over heb weten te brengen, realiseert men zich dat 'Dirk' echt een naam is. Sterker nog, ze kennen iemand die zo heet: Dirk Diggler! Deze Dirk Diggler is een begrip in de Anglosaksische wereld - het is de naam van de hoofdrolspeler van Boogie Nights, een film over de jaren-70 porno-filmindustrie. Het is zelf geen seksfilm, maar deze Dirk Diggler (gespeeld door Mark Wahlberg) is een porno-acteur. En er is zelfs een fanclub. En nou ja, ik heet ook Dirk en dat kan natuurlijk geen toeval zijn en daar gaat mijn onberispelijke reputatie...

Ik ben dol op anekdotische bewijzen:

In 1960, a researcher interviewed 1500 business-school students and classified them in two categories: those who were in it for the money - 1245 of them - and those who were going to use the degree to do something they cared deeply about - the other 255 people. Twenty years later, the researcher checked on the graduates and found that 101 of them were millionaires - and all but one of those millionaires came from the 255 people who had pursued what they loved to do!
Uit: The other 90%, Robert K. Cooper, Three Rivers Press 2001 (en aangehaald door Bruce Eckell). Happy hacking... Ik schreef Webmath, een programma voor het afbeelden van wiskundige formules op het web. Wie ooit iets als:
heeft willen schrijven in een webpagina, zie hier. Een webmath: \alpha-versie is beschikbaar. Ik heb nog wel een aantal verbeteringen in mijn hoofd, maar het basisprogramma werkt (voor mij althans :-). En er is een minor-mode voor Emacs beschikbaar. Enjoy. Ik las net het bericht dat geen Thaise kip Europa nog inkomt... hmmm... Op mijn weg terug naar Nederland kom ik vast in Bangkok; ik zal extra voorzichtig zijn met de kippen daar - al zijn ze gratis. Je weet maar nooit. Maar de kans om onder een bus te komen is nog altijd een stuk groter, en ik mijd ook geen plaatsen met busverbindingen. Het lijkt me dan ook wat overdreven om Azie in het geheel te vermijden, en dat zou ook lastig zijn. Ik verwacht in ongeveer een maand die kant op te gaan; misschien moet ik proberen mijn Thaise taal wat op te vijzelen. Stap 1 is het leren van het Thaise alfabet (32 klinkers en 44 medeklinkers - en allemaal van die rare priegels). Ik heb hier een leerboek (Easy Thai van Gordon H. Allison) dat nog stamt uit de Vietnamoorlog, toen Thailand de favoriete plek voor Rest & Recreation was voor Amerikaanse GI's. En terwijl ik dat schrijf, hoor ik hier Boudewijn de Groot zingen, Welterusten, meneer de president. De tijd vliegt. Inderdaad - ik heb wat Nederlandstalige muziek gedownload (wat een lelijk woord trouwens -- wie heeft een goede vertaling); het Goede Doel, Toontje Lager en, erger nog, Marco Borsato en De Kast. Begin ik heimwee te krijgen of ben ik alleen maar ziekelijk nostalgisch?! No worries! Ha! Het zg. MyDoom-virus waart rond, en veel bedrijven hebben tegenmaatregelen. Zoals het 'retour-afzender' sturen van e-mails die het virus bevatten. Alleen... het virus verspreidt zich via e-mails met een vals afzenderadres, een adres dat het oppikt uit andere emails van zijn slachtoffers. En dus krijg ik dagelijks tientallen virusmailtjes 'retour' die ik helemaal niet gestuurd heb. De zg. anti-virusprogramma's verergeren heet probleem! En de clueless systeembeheerders die dat zo instellen moet eens hard met hun MCSE-certificaatje om de oren worden geslagen... Did you know 'gullible' is not really an English word?

-- djcb @ 05:21 | 0 comments
2004-02-03
 
MELBOURNE - Een warme dag...

Gisteren slecht geslapen, ditmaal vanwege een groep Engelsen die beneden een of ander woeste bijeenkomst hadden. Wat is het toch met die Engelsen? Het grootste deel is tamelijk vervelend, schreeuwend. In elke Brit lijkt een hooligan te schuilen... Pommie Wankers, zo worden ze door de Australiers genoemd. Dan, Amerikaan en leraar Engels in Bangkok, schreef over z'n Engelse collega's:

I'm tired of being pumped for information when it's convenient, only to be told I don't have any culture from a former dock worker who bought his degree down on Kaosan Road. Wankers. They're even ruining my perfectly good American cursing.

Gelukkig zijn er ook nog Nederlanders...; ik vertelde er een dat ik naar Phillip Island geweest was; eerste reactie - dit verzin ik niet - 'je hebt toch niet betaald om die pinguins te zien?!'. En volgde het relaas hoe je de kassa's kon omzeilen via een ingewikkelde route door de duinen. Tja... En gisteren trof ik nog een landgenoot, een wat brallerige Leidse student, voor wie alles 'rielekst' was. Hmmm...

Vader gesproken; alles goed in Nederland. Maar enige zorg over de vogelpest in ZO-Azie. Moet ik dat ook maar vermijden? Over vogels gesproken, er schijnen soms pinguins zo maar te verdwijnen van Phillip Island (foto)...


-- djcb @ 07:32 | 0 comments
2004-02-01
 
MELBOURNE / PHILLIP ISLAND - Een warme dag, maar elk moment dreigt een regenbui, net als de afgelopen dagen.

Net toen ik mij vorige dagboekentry wilde typen, werd ik in de steek gelaten door mijn mini-toetsenbord, waarop ik inmiddels vertrouw. Gelukkig kon ik 'm in de winkel omruilen voor een genetisch grotendeels identiek exemplaar, maar hopelijk met een wat sterke PS/2-plug (nee, kinderen - dat heeft niets met een Playstation te maken).

Zaterdag was het tijd voor wat toerisme. Ik ging samen met Cathriona naar Phillip Island, een 'eiland', (hemelsbreed) vlakbij Melbourne, vol met inheemse Australische dieren. We vertrokken 's middags met een busje van Duck Truck Tours; enkele uren later bereikten we het eiland. Onderweg bezochten we een 'opvanghuis' voor kangoeroes, koalas, wombats enzovoort. Veel dieren zijn namelijk nogal dol op autolichten, maar die liefde is niet wederzijds. De foto rechts toont mij met een glimlachende wombat. Het zijn alleraardigste beestjes, en zoals veel van de Australische dieren behorend tot de marsupialia, ofwel buideldieren. Aan de onderzijde van de buidel van een wombat zit een soort schild, en daarom overleven veel van de wombatjongen de botsing wanneer hun moeder wordt aangereden. En komen ze in het opvangcentrum terecht, waar ze hun dagen slijten met slapen en het opgetild worden voor foto's met toeristen. Niet te verwarren met WOMBAT (Waste Of Money, Brains And Time)

Er waren ook andere dieren, zoals koala's en kangoeroes; zie de foto van de kangoeroes in de karakteristieke houding van gedomesticeerde kangoeroes: een beetje luierend, steunend op de ellebogen, zoals een Romein bij een diner. De beesten waren erg vriendelijk; ze aten uit m'n hand!

Enkele fotosessies later (kangoeroes, vogels, krokodillen en tenslotte een groep Boeddhistische moniken uit Thailand(!)) gingen we dan naar het reisdoel: Phillip Island. Een eiland dat via een brug met het vasteland verbonden is, en waarbij de permanente bevolking van enkele duizenden wordt aangevuld met tienduizenden toeristen, waarvan het grootste deel uit Azie afkomstig. Op Phillip Island is een reservaatje voor met name koala's. Deze uitermate luie diertjes worden constant bedreigd, en aangezien ze zelf geen poot uitsteken om daar wat aan te doen, worden ze in reservaten ondergebracht. De wollige buideldieren zijn niet alleen bijzonder lui, ze zijn ook erg kieskeurig. Ze lusten eigenlijk alleen eucalyptusbladeren, en dan nog alleen die vlakbij hun geboortegrond groeien. De foto toont een koalamama die de dag slapend doorbrengt, en die haar jong vasthoudt.

's Avonds was het tijd voor de belangrijkste attractie van het eiland: de zogenaamde pinguin-parade. Even voor zonsondergang wordt het strand bestormd door honderden kleine pinguins, om hun hongerige jongen te voederen in holen bij het strand. Het zijn mini-pinguins, ongeveer zo groot als mijn schoen (maat 43/44), en het is een prachtig gezicht om te zien hoe de de gevederde vriendjes over het strand waggelen naar hun jongen, gadegeslagen door tientallen mensen. Sommige van de holen zijn wel 200 meter van de zee verwijderd, en hele groepen pinguins gaan over een speciaal aangelegd pad... erg mooi om te zien. Ze zagen er zo schattig uit, je zou er bijna een meenemen naar huis... Het was echter niet toegestaan om de beestjes te fotograferen. Het een duivels dilemma voor de Japanse toeristen: wat is sterker: gehoorzaamheid of fotografeerlust? Meestal won de gehoorzaamheid.

Daarna was het tijd om terug te gaan naar Melbourne. Een zeer geslaagd dagje toerisme!


-- djcb @ 08:30 | 0 comments

Emacs, the UberEditor Powered by Blogger