getting real
HELSINKI - Maandag.

Ik las Getting Real, het boek over software-development van de hippe 37Signals-mensen, die webapps maken voor project management, gedeelde whiteboards, 'ta-da lists' enzovoort. Alles natuurlijk met RubyOnRails. Het boek is de antithese van 'klassieke' methoden, zoals beschreven in Brooks' The Mythical Man Month (waarover ik eerder schreef). Bij Getting Real gaat het om kleine teams, korte iteraties en focussen op kleine concrete stappen. Goed luisteren naar gebruikers (maar niet te goed). En software ontwikkelen met een 'persoonlijkheid':

Your app should take sides

Some people argue software should be agnostic. They say it's arrogant for developers to limit features or ignore feature requests. They say software should always be as flexible as possible.

We think that's bullshit. The best software has a vision. The best software takes sides. When someone uses software, they're not just looking for features, they're looking for an approach. They're looking for a vision. Decide what your vision is and run with it.

Vele ware woorden, en nuttige aanwijzingen. De manier van werken klinkt in ieder geval veel aantrekkelijker dan de rigide waterval-methoden van Brooks en anderen (het klassieke 'waterval-model' is tegenwoordig vaak vervangen met een ander model dat bijna op hetzelfde neerkomt...). Nou ja, alleen het feit dat een zekere laissez-faire mentaliteit bij softwareontwikkeling veel prettiger werkt spreekt natuurlijk al in het voordeel. Mensen zijn nu eenmaal productiever als het werkt hen bevalt.

Anderzijds stelt het model wel veel hogere eisen aan de ontwikkelaars. Ze zijn veel meer betrokken bij het nadenken over de software, over wat goede features zijn, en over de planning. En niet elke ontwikkelaar is een goede communicator.

De Getting Real-ideeën zijn natuurlijk niet nieuw, maar ik ga proberen er wat van te gebruiken, al ben ik natuurlijk gebonden aan bepaalde regels. In ieder geval kan ik nu verwijzen naar een boek...

Beproeft alle dingen; behoudt het goede (1 Tes 5).

Als tegenwicht voor dit soort go-happy-feel-good ontwikkelingsmethoden, las ik The Prince ("Il Principe", ca. 1513), het bekendste werk van Machiavelli. Het is de klassieke verhandeling over hoe aan de macht te komen - en te blijven. Aan de hand van een groot aantal historische voorbeelden, komt Machiavelli met raad voor de heerser. De aanbevelingen zijn alle goed doordacht, en meedogenloos. Tegenstanders tegen elkaar uitspelen, wreedheid, alles is geoorloofd. Zelfs het 'verlicht' leiderschap is toegestaan: zolang het maar het hogere doel, het verkrijgen en behouden van macht, ondersteunt. Als raadgever zou ik Machiavelli niet willen aanraden, maar als cynische observator van het politieke spel, is hij boeiend om te lezen. Het krachtenspel rond de politiek van tegenwoordig is fundamenteel anders dan dat van de chaotische tijd waarin Machiavelli leefde, maar sommige dingen lijken nooit te veranderen...

Een veelzeggend citaat (uit de Engelse vertaling die ik las):

Upon this a question arises: whether it be better to be loved than feared or feared than loved? It may be answered that one should wish to be both, but, because it is difficult to unite them in one person, it is much safer to be feared than loved, when, of the two, either must be dispensed with. Because this is to be asserted in general of men, that they are ungrateful, fickle, false, cowardly, covetous, and as long as you succeed they are yours entirely; they will offer you their blood, property, life, and children, as is said above, when the need is far distant; but when it approaches they turn against you. And that prince who, relying entirely on their promises, has neglected other precautions, is ruined; because friendships that are obtained by payments, and not by greatness or nobility of mind, may indeed be earned, but they are not secured, and in time of need cannot be relied upon; and men have less scruple in offending one who is beloved than one who is feared, for love is preserved by the link of obligation which, owing to the baseness of men, is broken at every opportunity for their advantage; but fear preserves you by a dread of punishment which never fails.

Een interessante vraag: heeft het boek nog iets zinnigs te melden over software development? Nou... in ieder geval heeft Machiavelli weinig vertrouwen in subcontractors :-) :

Mercenaries and auxiliaries are useless and dangerous; and if one holds his state based on these arms, he will stand neither firm nor safe; for they are disunited, ambitious, and without discipline, unfaithful, valiant before friends, cowardly before enemies; they have neither the fear of God nor fidelity to men, and destruction is deferred only so long as the attack is; for in peace one is robbed by them, and in war by the enemy.

Voor wie het boek ook wil lezen: het is beschikbaar bij Project Gutenberg.

-- djcb @ 21:51 | 0 comments

 
no silver bullet
HELSINKI - Vrijdag zag ik nogmaals American History X. Afgezien van de clichés hier en daar, is het een bijzonder interessante film; hoe pessimistisch ook.

Zaterdag bekeken we Fight Club - ook die had ik eerder gezien, een ook die was de moeite van het nogmaals zien waard. De film is als aanklacht tegen 'consumentisme' niet helemaal geslaagd: het alternatief bestaat uiteindelijk slechts uit totale leegte. Maar toch weten Pitt & Norton aardig neer te zetten hoe er een ander, interessant, wilder, 'echter' leven kan zijn, naast de dagelijkse IKEA/Dr.Phil/Nokia-realiteit. En hoe veel mensen bereid zijn bijna alles te geloven, als het ze maar bevrijd van de druk van de moderne samenleving op hun schouders. Net als bij American History X.

Genoeg pseudo-intellectuele, semi-doordachte filmkritiek... Nou ja, bijna. Zaterdagavond zagen Syriana, een film over hoe de beslissingen bij een groot Amerikaanse oliebedrijf de levens beïnvloeden van mensen overal in de wereld. Niet geheel vrij van modieus anti-Amerikanisme, maar ook niet van de nodige overeenkomsten met de werkelijkheid. Het verhaal kon me echter niet genoeg 'grijpen' om me bij de les te houden.

Ik las Brooks' The mythical man month uit - een klassieker over het maken van software, in het bijzonder over softwareprojecten. Het originele boek stamt uit 1975, en het is aardig te zien hoe veel dingen veranderd zijn. Allerlei taken (een 'toolsmith' in een project?) zijn totaal verdwenen, net als de meeste programmeertalen (APL, PL/1). En wat te denken van de beperkingen? Brooks beschrijft hoe belachelijk 'bloated' OS/360 (het project dat hij leidde) is, op sommige plaatsen:

For example, OS/360 devotes 26 bytes of the permanently
resident date-turnover routine to the proper handling of
December 31 on leap years (when it is Day 366).

26 bytes! Nog Veel interessanter dan de veranderingen, zijn de dingen die geen spat veranderd zijn. Een van de dingen die Brooks noemt is zijn beroemde Adding people to a late project makes it even later. Brooks geeft zelf al aan dat dat een simplificatie is, maar ervaring leert dat het veelal waar is: de nieuwe mensen moeten weer ingewerkt worden, er wordt nog meer tijd besteed aan onderlinge communicatie, enzovoort. Veel van de raad is nogal specifiek voor de jaren '70 technologie, maar Brooks vat het allemaal samen als No Silver Bullet. Er zijn allerlei technieken - gestructureerd programmeren, OO, visual programming, extreme programming, agile programming, ... maar er is geen enkele magische methode die projecten plots allemaal op tijd, binnen budget en met goed kwaliteit opleveren. Maar ze kunnen allemaal misschien een beetje helpen. Niet pessimistisch, maar skeptisch.
-- djcb @ 11:02 | 1 comments

 
regen en storm
HELSINKI - Donderdag. Het slechte weer houdt aan. Regen en donder, en vooral 's avonds is het een interessante tocht over de paar honder meter brug naar Lauttasaari... Hoe sterk is de eenzame fietser, die kromgebogen over zijn stuur tegen de wind zichzelf een weg baant? Tja...

Mijn collega's klagen graag over het eten in de kantine, ik hoorde een gesprek:

A: Buahhh, even in prison the food was nicer...
B: Yeah, and the sex was better too!

Ok, software. Als er een stuk software is dat ik veel gebruikt en dat me heel veel tijd bespaart, is het wel Liferea, de RSS-reader. In plaats van al die websites handmatig te checken, kan ik in een oogopslag alles zien. Ik probeer wat blogs volgen - technische, zoals Planet Gnome en Planet Maemo. Of meer algemene, zoals 43 Folders, LifeHack of RirianProject. Liferea is ooit geïnspireerd door het Windows-programma FeedReader, maar werkt nu toch een heel stuk beter. Liferea werkt zelfs zo goed dat de ontwikkelaars aan wacky features gaan werken, zoals een scripting systeem...

-- djcb @ 22:43 | 0 comments

 
Μολών λαβέ
HELSINKI - Maandag. Hoewel slecht weer mijn stemming doorgaans niet kan bederven, wordt ze hier wel erg op de proef gesteld. Al dagen lang is het grauw, donker, en vandaag regent het ook nog de hele dag. De Finse herfst is echt aangebroken. En in enkele weken kan de sneeuw al hier zijn, die het land in z'n greep houdt, tot aan april. Een lichtpuntje is dat Ann-Christin morgen weer terugkomt uit Berlijn :-)

Ik las Gates of Fire van Steven Pressfield (eerder las ik zijn Tides of War), een verhaal over het leven van de klassieke Spartanen, en in het bijzonder de Slag bij Thermopylae (480 v. Chr.), waar een kleine groep Grieken een enorme Perzische overmacht tegenhield. De heldhaftigheid van de Spartanen is legendarisch, en Pressfield weet het zeer boeiend te beschrijven.

Ik was er niet bij, en kan niet beoordelen hoe realistisch het allemaal is. De Spartanen waren erg heldhaftig, maar kenden een zeer militaristische staatsvorm. In het boek zie ik toch wel veel projectie van de waarden van tegenwoordig op het verleden. De oefenmeesters van de Spartanen lijken verdacht veel op die uit Full Metal Jacket. Veel van de retoriek is ook wat typisch - zo verklaart een der Spartanen: 'Vrijheid wordt niet betaald met goud - ze wordt betaald met staal'. Tja, vrijheid in een stad waar iedereen gedwongen in een kazerne woont, en zwakgeboren kinderen achtergelaten worden om te sterven.

Het is flauw om dat 2500 jaar later te veroordelen (geest van de tijd enzo blabla), en ook in historisch-geïnspireerde verhalen moet de lezer natuurlijk sympathie en bewondering kunnen opbrengen voor de helden. Hoe dan ook - ik heb het boek met veel plezier gelezen. Van jong af aan ben ik geïnteresseerd geweest in geschiedenis. Maar waar de geschiedenisles op school zich bezighoudt met 'verzuiling', 'vrouwenstemrecht' of 'mercantilisme', vond ik de klassieke oudheid toch een stuk interessanter. Stoere mannen, met zwaarden en moed :-)

-- djcb @ 01:24 | 0 comments

 
ice-9
HELSINKI - Na enkele biertjes met wat collega's, slaagde ik erin mijn boodschappen door regen en wind in veiligheid te brengen, als een van de laatste wapenfeiten van de vrijdag...

Ik keek Reign of Fire, maar viel daarbij enkele malen in slaap... daarna las ik Kurt Vonneguts Cat's Cradle (1963), een absurdistisch boek, zoals Hellers Catch-22 (dat las ik vier jaar geleden, in Vietnam (!)). Ik weet nu in ieder geval waar 'ice-9' naar verwijst, bij Guile (/usr/share/guile/1.6/ice-9). Ice-9 is een alternatieve kristalstructuur van ijs, met als eigenschap dat het bij kamertemperatuur kan bestaan, en bovendien 'besmettelijk' is - bij contact met water neemt het dezelfde kristalstructuur aan. Oftewel, een druppel ice-9 in de oceaan transformeert alle daarmee verbonden water in een soort ijs. De schrijver gebruikt het als metafoor om de gevaren van wetenschap te illustreren. Cat's Cradle vertelt het verhaal van iemand die een boek wil schrijven over de vader van de atoombom - ene Hoenikker in dit boek (en niet Oppenheimer). Voor het boekverslag - zie Wikipedia . Het verhaal doet er ook niet zo heel veel toe bij dit genre - het was interessant om te lezen. Vonnegut was krijgsgevangene in Dresden tijdens het bombardement, en zijn skepsis jegens de oorlogsindustrie valt dan ook in dat licht te bezien. Zo spreekt Dirk-Jan, die zich zijn traumatische mondelinge literatuurexamen uit 1991 nog goed kan herinneren...

Foto van verder onschuldige willekeurige Saunabar-bezoeker.

-- djcb @ 21:29 | 0 comments

 
seven habits
HELSINKI - Met een slok sinaasappelsap kwam mijn toetsenbord tot een roemloos einde. Het lijkt nu te denken dat de Ctrl-toets altijd ingedrukt is; dat is genoeg om inloggen onmogelijk te maken, in mijn geval. Ik heb wat rondgekeken naar een nieuw toetsenbord. De draadloze modellen zijn aantrekkelijk, maar ik ben niet helemaal overtuigd van de veiligheid van dat soort dingen. Ik zou toch toch niet graag mijn wachtwoorden delen met mijn buurman (phisher, spion, terrorist, ...). Eerst heb ik maar een oerdegelijk IBM-toetsenbord geleend, dat overtollig was op kantoor. Ik heb nog niet alle magische toetsen weten te mappen (showkeys begrijpt het ook niet helemaal), maar de belangrijkste dingen werken.

Op kantoor heb ik de enorme Dell flatscreen toch werkend gekregen met X en m'n i915 videokaart; de truc is allereerst of de DVI-X output te gebruiken en niet VGA. Vervolgens moet handmatig een Modeline voor 1920x1200 worden toegevoegd aan de Monitor-sectie van /etc/X11/xorg.conf. De Modeline die gtf oplevert is echter niet correct; start X, en bekijk /var/log/Xorg.0.log, zoek naar 'Supported additional Video Mode:'; en gebruik die getallen zoals in X.org Videomodes FAQ. Het werkt nu bijna. Als we X nu herstarten, klaagt /var/log/Xorg.0.log dat hij "1920x1200" niet herkent als videomode. Da's een probleem van de videokaart. Gebruik nu 915resolution om de BIOS te misleiden, en een ongebruikte videomode te gebruiken voor 1920x1200.

En dan werkt het.

Beetje moeite, maar dan heb je ook wat... wat een enorm scherm. Bijna een kwartier driftig typen van de linker- naar de rechterkant.

Ik las The 7 Habits of Highly Effective People van Stephen Covey. Het is een klassieker onder de 'self-improvement'-boeken, en beschrijft hoe je leven kunt inrichten om zeer succesvol te zijn. De zeven gewoonten waarom het gaat:

1. Wees pro-actief; waarbij hij met 'pro-actief' bedoelt dat je verantwoordelijkheid moet nemen voor alles in je leven waarop je invloed kunt uitoefenen, in plaats van initiatief/verantwoordelijkheid/acties bij anderen te leggen;
2. Begin met het resultaat in gedachten. Stel lange-termijn doelen, gebaseerd op een persoonlijk 'mission statement'. Schrijf dat 'mission statement' op, en volg het (met daarin zaken als 'wees altijd eerlijk', 'mijn familie is belangrijker dan mijn werk', etc.
3. Focus op de de lange-termijn, belangrijke zaken - dat wil zeggen, focus op de activiteiten in kwadrant II:

   Iurgent,belangrijk	IIniet urgent, belangrijk
   IIIurgent, niet belangrijk	IVniet urgent, niet belangrijk

4. Zoek naar Win/Win-oplossingen; probeer oplossingen te vinden die alle partijen voordeel bieden. Dan is de kans op succes het grootst.
5. Probeer eerst te begrijpen, dan begrepen te worden; probeer mensen niet te be- of veroordelen of raad te geven, voordat men ze goed begrijpt. Het projecteren van eigen ideeën op andermans situatie, leidt slechts tot frustratie en misverstanden;
6. Gebruik synergie; probeer in team voordeel te putten uit samenwerking, 2+2=5 enzo...
7. Houd het gereedschap scherp - probeer vaardigheden scherp te houden en uit te breiden. Train lichaam en geest.

(Termen als 'win/win', 'synergie' en 'pro-actief' waren vast nog niet tenenkrommend in 1989, toen het boek uitkwam...)

Best aardig om te lezen, en bevat ook goede ideeën (zoals het maken van een persoonlijk 'mission statement'). Veel ideeën zijn natuurlijk niet echt nieuw (zoals focussen op het eindresultaat). Het embryonale time-management van Habit 3 is veel minder praktisch dan, zeg, de GTD-methode.

Dit soort boeken kent ook altijd een groot aantal 'praktijkvoorbeelden' van dingen die de auteur echt heeft meegemaakt, en die naadloos aansluiten op zijn theorie. Hmmm... Het beste was nog wel het familieberaad van de familie Covey zelf, waar vader en moeder en de kinderen unaniem besloten maximaal een uur per dag televisie te kijken...

-- djcb @ 21:25 | 2 comments

 
boyfriend button
HELSINKI - Maandag. Vandaag kreeg ik een aardige verrassing. De vriendelijke hardware-marskramer kwam met een karretje voorbij om mij een nieuwe monitor te bezorgen. Een Dell 2407WFP. Ziet er fraai uit, zo'n breedbeeld flatscreen. Toen restte mij nog slechts de taak om Xorg werkend te krijgen met m'n Intel i915-videokaart.

Terug in de hel van X in de late jaren '90... Het enige wat de monitor toonde was een tekst die mij opriep toch vooral met 1920x1200@60Mhz te werken. En dat kan alleen door handmatig de ModeLine te zetten in Xorg.conf (gtf bleek handig). Maar dat was nog niet genoeg; ik probeer de BIOS voor te liegen met behulp van 915resolution. Ook dat leverde nog niet het gewenste resultaat op. Tenslotte lukte het met een lelijke 1680x1050 resolutie... maar een deel van de pixel valt buiten beeld, zonder de mogelijkheid ze verplaatsen met het instellingenmenu van de monitor. Als laatste redding heb ik wat grote, lege GNOME-panels gedefineerd voor de de onder- en rechterrand, en nu functioneert het *een beetje*. Ik wil mijn oude CRT-monitor terug...

Een KDE-ontwikkelaar analyseerde ooit enkele usability-tests:

I never liked the idea that girls are technically less interested than boys or get less into technology. But this user survey we are conducting really keeps frustrating me!!!

Background: Two weeks ago, we started interviewing people on how they organise their documents and files on their hard disk. We asked random people who showed up for a web usability test, that means our participants covered all types of internet users between 18 and 50 years.

While most male participants showed a more or less systematic approach in file managing, most of our female participants had severe problems to create folders or to move files from one location to another. The problems came up with Konqueror (which is understandable as it's a new and uncommon usage environment), but also with Windows Explorer. Keeping in mind that each of the participants claimed to work at a computer 3 to 9 hours a day this is a surprising result.

When Bjoern asked them what they do back home when they need to create folders, two out of six female participants said "I call my boyfriend".

... OK, let's implement the "Call my boyfriend" button ...

Vandaag was het mijn beurt... een backup van ACs oude Mac.

(BTW: de reddingsboei is van pantserkruiser "Aurora" - welbekend voor de communisten onder ons)

-- djcb @ 23:03 | 0 comments

 
oogsnoep
HELSINKI - Zondag had ik ook weer wat tijd om wat code te schrijven - bijvoorbeeld om modest weer tot leven te brengen. De afgelopen weken heb ik geen tijd gehad om het zelfs maar compileerbaar te houden ten opzichte van het zich snel ontwikkelende tinymail. Nu zijn de meeste ideeën en veranderingen best goed, maar zelfs een naamswijziging vereist heel veel veranderingen in dingen gebaseerd op tinymail.

En 'compileerbaar' is nog maar de helft van het verhaal natuurlijk - dankzij de geïnstitutionaliseerde pointer-acrobatiek van het GObject-systeem, kent C plots ook dynamic typing. En is het heel goed mogelijk om -W-schone code te maken, die desondanks meteen crasht vanwege een typeringsfout. Nu is een crash nog een goede indicatie van een probleem. Maar wat te denken van een verandering in resource-management, oftewel, plots moet ik een verkregen pointer niet meer zelf free'en/unref'en, of juist wèl... In het eerste geval krijg ik wellicht nog wel een crash (of niet, of later...), in het tweede geval een memory leak. Het is dus zaak alle code minutieus de bestuderen... Nou ja, het is de prijs die je betaalt voor vooruitgang.

En sinds een beetje meer dan een maand gebruik ik David Allens Getting Things Done (GTD) methode van time-management. De meeste boeken over time-management, 'self-improvement' etc. zijn tijdverspilling (net als de meeste andere boeken...), maar dit functioneert echt goed voor mij. Ik had nogal een probleem met 'procrastination' - het vooruitschuiven van onaangename taken (die daardoor steeds onaangenamer worden), en het daarbij behorende knagende gevoel dat ik nog iets doen moet... die dagen zijn voorbij.

Het eerdergenoemde modest wordt natuurlijk in de eerste plaats een goed e-mailprogramma. Maar een tweede doel voor mij is om wat functionaliteit toe te voegen om het geschikt te maken voor (mijn versie van) GTD. Een e-mailprogramma is een goed begin daarvoor, en de verdere wijzigingen zijn niet zo groot. Ik wil natuurlijk niet mijn hobby's opdringen, dus de normale functionaliteit zal er niet onder lijden, integendeel. Enkele relatief simpele uitbreidingen ten behoeve van GTD:

• Bij het verzenden van mail vragen of de mail in een Waiting folder moet worden opgeslagen in plaats van Sent items. Zodoende kan ik eenvoudig bijhouden bij welke mail ik nog op antwoord wacht, wie ik herinneringen moet versturen, enzovoort;
• Integratie met een kalenderprogramma, zoals Dates;
• Mijn folders moet ook andere dingen behalve e-mail kunnen bevatten, zoals notities, todo-items, URLs enzovoort. Zo kan ik modest als informatie-manager gebruiken, in plaats van slechts als mailer.

De ideeën sluiten ook goed aan op Philips plannen voor Tinymail, zoals die voor MIME-viewers en kalender-integratie. In een later stadium zijn er nog veel meer dingen mogelijk - maar eerst maar eens een goed werkende modest.

Tijdens GUADEC-2005 zag ik het Xgl/Compiz-oogsnoep voor het eerst. Je virtuele desktop als de zijden van een kubus die roteert op je scherm. Venster die een beetje wiebelen als je ze verplaatst. En overal schaduwen, semi-transparante vensters, enzovoort. Het was een beetje een uitdaging om dat alles ook werkend te krijgen. CVS-versies compileren, LD_LIBRARY_PATH, en dan nog wat scriptjes schrijven, en configuratiebestanden veranderen. Dat is nog steeds een beetje zo (op mijn Ubuntu/Edgy), maar het wordt wel steeds eenvoudiger:

• In plaats van Xgl kan ik nu AIXGL gebruiken, zodat ik Xgl niet hoeft te configureren. In mijn geval vereist AIXGL wel de bèta-driver van nVidia.
• Compiz heeft plaatsgemaakt voor Beryl + Emerald, die ik (in mijn AMD-64-geval) kan ophalen:

  deb http://www.amd64.aceracerftw.com/ edgy main-edgy

Het vereist nog wel een beetje gepruts, maar het is veel eenvoudiger dan voorheen. Het plaatje toont niet zo heel veel van de mogelijkheden - wiebelende vensters en de roterende desktop-kubus zijn nu eenmaal moeilijk in een plaatje te vatten. Maar te zien zijn de schaduwen, en de verminderde helderheid voor niet-focus vensters. Da's ook een van de weinig nuttige effecten :-) Ook zichtbaar is het settings-venster van Beryl. Elk detail kan ingesteld worden, en het toont meteen het doel van Beryl/Emerald: het experimenteren met effecten. Wat ziet er leuk uit, wat is nuttig, enzovoort. Voor serieus werk ga ik toch maar weer terug naar een saaie window-manager, zoals Metacity...
-- djcb @ 17:32 | 0 comments

 
it's life, jim
HELSINKI - Zaterdag. Na mijn avonturen in St.Petersburg, vorige week, begon de week weer goed met het oplossen van de losse eindjes ontstaan tijdens mijn twee dagen afwezigheid. En er lagen enkele interessante items op mijn bordje - en hield ik me bezig met het optimaliseren van codecs [zonder zelf code te schrijven, overigens], praten met 'Legal', vergaderingen, het maken van projectplannen, spreken met third-parties. Ik draaide me om en keek Ubuntu in de ogen. Ik bestelde een wide-screen monitor. Ik ontdekte dat mail-met-attachments soms niet aankomen. Daarnaast deed ik mijn best management-types te geven wat ze willen; met succes zo lijkt het. Enzovoort. Meest vermoeiende aspect was echter dat ik (afgezien van de maandag), ook nog elke avond een of andere sociale activiteit had. Dinsdag Canadees 'Thanksgiving' bij Tom en Andreea - mmmm kalkoen -, 's woendags AC's verjaardagfeest in bar Hemingway - ik dacht altijd dat Hemingway Hemmingway was, maar dat is dus niet zo.

En donderdag vierden we het behalen van een mijlpaal met een bezoek aan een casino. We werden gemaand ons enigszins toonbaar te kleden, zodat velen hun Debian-t-shirts voor eenmaal verruild hadden voor een kreukelig hemd. Ik niet natuurlijk - maar ik heb ook geen Debian-t-shirt. In het casino mochten we met een fruitmachine spelen - 5 minuten lang op een knop drukken, met geen enkele mogelijkheid het spel te beïnvloeden. Rollen konden niet worden vastgezet, ik kon zelfs niet bepalen wanneer de rollen moesten stoppen. Vijf minuten op een knop drukken. En dan ook nog niets winnen. Dat was het ergste. Daarna naar Mecca, een goed restaurant. Heerlijk gegeten, en daarna in de bar nog wat gedronken; sommigen ietwat teveel. Nou ja, in Finland is het niet zo'n enorm probleem, overmatig drinken op bedrijfsfeestjes. Horen, zien en zwijgen.

Desondanks was ik nog op tijd voor een meeting op de vroege vrijdagochtend, alwaar ik zowaar een demonstratie moest verrichten - die geheel onverwacht probleemloos verliep. De sociale activiteit van vrijdag was een kunsttentoonstelling met geslaagde en minder geslaagde kunst; alle stereotype bezoekers van dit soort evenementen was er natuurlijk ook. En de Finse president, mevr. Tarja Hallonen was aanwezig, op kenmerkende Finse low-profile wijze. Uit zeer betrouwbare bron heb ik vernomen dat mevr. Hallonen ook graag buikdanst in het weekend - I kid you not. Wat een wereld.

Na al dit gemekker over hoe druk ik het wel niet heb, was ik dan uiteindelijk toch thuis met AC; waar we op de bank insliepen bij een herhaling van Family Guy.

Ik las het Steve Yegges blogartikel over 'Agile Development' en de follow-up. Steve Yegge vind de hele hype rond 'agile development' een onbewezen bijgeloof, en zet daar de nogal afwijkende methoden van Google (waar hij werkt) tegenover. Ik zou wensen dat Steve evenveel van kort & bondig hield als van hyperbolen, maar hij heeft een punt. Interessant. En hij gebruikt emacs.

Ik sta zelf ook nogal sceptisch tegenover veel van de ontwikkelingsmethoden - meestal zijn er best goede ideeën (en die kan ik gebruiken), maar een gehele methode omarmen? Het grote scala aan verschillende soorten softwareontwikkeling (ie. voor een in-house programma, voor commerciële software, voor software-subcontracting enz.), en verschillende typen ontwikkelaars op verschillende plekken in de klokkromme van IQ en arbeidsethos... vereist ook verschillende methoden, denk ik. Overal zijn goede ideeën te vinden, maar het omarmen van een specifieke methode voor elk probleem leidt niet tot de beste oplossingen; dat zie ik dagelijks.

Ik las ook een interessant interview met Milosz Derezynski van BMPx (de muziekspeler); inspirerend om zoveel passie te zien voor software.

-- djcb @ 00:21 | 0 comments

 
Санкт-Петербу́рг
HELSINKI/ST.PETERSBURG - De afgelopen dagen bezocht ik (samen met AC) Ruslands tweede stad, St.Petersburg. Donderdagochtend vertrokken we per bus, met een soort studentenreis. Ik had vooraf wel wat voorstellingen gemaakt van Rusland en van St.Petersburg, maar uit ervaring weet ik dat de werkelijkheid doorgaans anders is... Zo ook nu: de grensovergang ging uitermate soepel. Het reisbureau had m'n visum (à €61,-; БИННЕМА ДИРК heet ik in het Cyrillisch) geregeld, en we hoefden ook nauwelijks te wachten. We zagen wat van het Russische land, geen echte armoede, maar wel veel slecht onderhouden gebouwen, wegen en mensen. Bijvoorbeeld in Vyborg, ooit een Finse stad.

We arriveerden in Hotel Moscow: een alleszins acceptabel onderkomen voor wat we betaalden - maar niet echt luxe; en water uit de kraan kon je beter niet drinken. Een sterk punt van het hotel was wel het overvloedige ontbijt. Ander opvallend item was de grote hoeveelheid prostituees die zich 's avonds in de lobby ophielden, op zoek naar eenzame toeristen.

Dan de stad zelf. St.Petersburg is werkelijk een prachtige stad. Ze staat helemaal vol met de fraaiste gebouwen, meestal nog uit de tsaristische tijd, die de sovjet-dagen glansrijk doorstaan hebben. Overal grote, protserige gebouwen, overal standbeelden. Tenminste, in downtown St.Petersburg - de stad is dertien maal zo groot als Parijs, en schijnt buitenwijken te hebben met de meeste wilde uitingen van stalinistische bouwkunst. Maar die bewaren we voor een volgende keer. Het stadscentrum is echter prachtig - en ook vrij uitgestrekt. Het uitgebreide metrosysteem biedt uitkomst; voor 12 roebel (~ 33 eurocent) kun je zolang rondreizen als je wilt, totdat je weer ergens bovengronds gaat.

Donderdag en vrijdag brachten we door met uitgebreide stadswandelingen, en het bekijken van diverse beroemde kerken, torens en andere gebouwen. Met als meest beroemde plek het Hermitage, het wereldberoemde museum. Het museum heeft een enorme collectie aan schilderijen en andere kunst, van de beroemdste kunstenaars - Rembrandt, DaVinci, Michelangelo, Rafael, ... ooit verzameld door de tsaren. We hadden een paar uur in het overvolle museum, veel te weinig natuurlijk.

Zaterdag vierde Ann-Christin haar verjaardag; een goede gelegenheid om het ballet te bezoeken. Als totale ballet-n00b leek het me goed wat clichématigs te zoeken - inderdaad, het Zwanenmeer (Tsjaikovski). Dit meestberoemde ballet aller tijden werd uitgevoerd in het conservatorium. En ondanks mijn aanvankelijk skepsis vond ik het toch erg geslaagd. Ik kende de muziek natuurlijk wel - maar het ballet maakte het allemaal nog een stuk fraaier.

Het eten was ook vrij goed, en niet bijzonder duur. We kwamen meestal in wat toeristisch ingesteld restaurants terecht, soms zelfs met Engelstalige menu's. De prijzen zijn navenant - maar nog steeds een stuk lager dan in Helsinki. En belangrijker nog dan de prijzen, was de kwaliteit erg goed. In Rusland weet men hoe te koken - vet, smakelijk en in grote hoeveelheden.

Het bleek ook een goed idee om het Cyrillische schrift te bestuderen. Ik spreek geen Russisch, maar omdat ik het schrift kan lezen (fonetisch), bleek het vaak erg eenvoudig om opschriften te begrijpen - het Russisch heeft vele leenwoorden. En het schrift is niet zo lastig - zoals het Griekse schrift met nog een handvol extra letters. Bij het reizen met de metro bleek het in ieder geval zeer nuttig. Russen spreken ook nauwelijks Engels, dus je bent een beetje op jezelf aangewezen.

De terugweg verliep ook tamelijk gladjes, afgezien van een oponthoud aan de grens van een uur... Onderweg kwam een in Russisch uniforme uitgedoste Amerikaanse geschiedenisstudent uitleggen hoe de Russisch-Finse oorlogen in de periferie van WO II verliepen. Erg interessant. Uiteindelijk stalen de Russen een flink stuk Finland, maar dankzij hun inspanningen behielden de Finnen hun onafhankelijkheid.

Zondagavond waren we weer thuis, de tassen vol met wodka en zalm... en zeker van plan nog eens terug te komen in St. Petersburg.

-- djcb @ 00:18 | 0 comments

 
yak
HELSINKI - Druk druk druk enzo. Ik ben betrokken bij een aantal kleinere projecten, die elk de nodige aandacht vereisen - en met de nodige overhead voor context switches - het ene moment bediscusieer ik een bedrijfsproces, dan de interrupts van de WLAN chip, en vervolgens een juridisch aandachtspunt...

Voor mijn Nederlandse collega Rob had ik bitterkoekjes meegenomen uit Nederland. Als (onverwachte) tegenprestaie nam hij gedroogd yakvlees mee uit Beijing (dat vroeger Peking heette, zoals Bombay tegenwoord Mumbai heet... maar dat terzijde). Yakvlees doet zijn naam geen eer aan, en is zelfs een erg lekker hapje bij de borrel.

Morgen (woensdag 4 oktober) is het 49 jaar geleden dat de eerste kunstmatige satelliet, de Sputnik, gelanceerd werd. Een grote prestatie! Over Rusland gesproken, donderdagochtend gaan we naar St.-Petersburg. Ik kijk er naar uit. Ik heb mijn Russische collega's al om advies gevraagd (en neem hun telefoonnummer maar mee - je weet maar nooit). En ik heb mijn kennis van het Cyrillische schrift weer een beetje bijgewerkt. Het is als het Griekse, maar dan anders... Het is vast nuttier dan de Fuþark-runen die ik mezelf ooit aanleerde. Die zijn alleen handig bij het interpreteren van heavy-metal CD-hoesjes...

Vandaag is ook de de Dag tegen DRM, zoals collega David vakkundig beschrijft. Protesteren (tegen of voor wat dan ook) blijft echter moeilijk als het merendeel der bevolking uit apathische bankzitters bestaat, die moeten wedijveren met geoliede lobbymachines...

-- djcb @ 23:04 | 2 comments

 
syksy
HELSINKI - Zondagavond.

vandaag ging ik een uurtje hardlopen, en werd liefst driemaal overvallen door stortbuien van welhaast Noachiaanse omvang. Geen droge draad meer aan mijn lijf. Maar het lopen ging best goed.

Gisteren regende het ook de hele dag - de herfst lijkt aangebroken. Desondanks brachten we de dag door in een natuurpark vlakbij Helsinki. Mijn rol was met name die van paard, waarbij ik de twee dochtertjes van Taru en Cerile de wandeltocht bespaarde. Dat was niet genoeg - de Fins/Franstalige kindertjes wilden allerlei spektakel en snelheid ('Coure! Coure!'). De avond daarvoor (vrijdagavond) waren we op een afscheidsfeest bij een Peruviaanse ambassademedewerker, die zijn huis vol met Afrikaanse houtsnijkoppen en zelfgemaakte schilderijen had hangen. Angstaanjagend.

De afgelopen week was tamelijk druk, maar gelukkig ook productief. Ik heb een hele lijst van dingen die ik nog doen moest, eindelijk kunnen afhandelen. Met name ook zeurende dingen uit het verleden, met officiële instanties enzo. Ik van nature nogal een grote mentale barrière tegen het uitvoeren van administratieve zaken, zodat ik ze te lang laat liggen, zodat ik ze te laat doe, en zodat het uiteindelijk veel meer moeite kost. Maar dat is veranderd. Ik loop tegenwoordig de hele dag rond met een todo (tada!) list, en dat lijkt te werken...

David Allen adviseert altijd een notitieboekje of iets dergelijks bij de hand te hebben, om elke ding dat je niet wilt vergeten, te noteren. Naderhand worden de items dan volgens zijn methode verwerkt (de vier D's: Do/Delete/Delegate/Defer). Door systematisch alles te noteren en te verwerken, ontstaat het gevoel alles onder controle te hebben. Ik ben daar nog niet helemaal, maar het knagende gevoel dat ik nog iets moet doen wordt al een stuk minder.

Alle dingen die in mijn lijstje 'NextActions' terechtkomen, verwerk ik dan volgens het principe:

• context: waar ben ik nu? sommige dingen kan ik alleen op kantoor doen, andere alleen thuis, of bij een telefoon, of in de supermarkt, of... Het heeft geen zin om items te kiezen die niet in de huidige context passen.
• beschikbare tijd: als ik slechts vijf minuten tijd heb, kan ik een telefoontje plegen, maar moet ik niet aan iets groots beginnen. Als ik een uur tijd heb, kan ik aan een plan werken.
• beschikbare energie: aan het eind van een zware dag kan ik beter niet aan een software-ontwerp beginnen, maar kan ik wel wat eenvoudige e-mails beantwoorden, of een enquete invullen;
• prioriteit: als ik in de juiste context ben, en genoeg tijd en energie heb, pas dan kijk ik naar de prioriteit.

(Lijstje is volgens David Allen natuurlijk).

Vooralsnog lijkt het een stuk beter te werken dan de 'traditionele' methode om alleen naar de urgentie en prioriteit te kijken. YMMV :-)

-- djcb @ 23:11 | 0 comments