Hanoi is de hoofdstad van Vietnam, maar met name van Noord-Vietnam. In Hanoi begon de victorie van het onafhankelijke Vietnam. Tijdens WO2 pleegden de Noordvietnamezen verzet tegen de Japanse bezetters; na de oorlog de Franse koloniale heersers. En nog later tegen de Amerikanen die wilde verhinderen dat ook Zuid-Vietnam werd overgenomen door de communistische Noordvietnamezen. De grote Vietnamese vader-des-vaderlands is Ho Chi Minh (1890-1969); op een bewonderenswaardige manier slaagde HCM, die van eenvoudige komaf was, de Vietnamese onafhankelijkheid en eenheid te bereiken, tegen 'op papier' veel sterkere machten als de Fransen en de Amerikanen. Ho Chi Minh streed echter niet alleen voor de onafhankelijkheid - hij was ook een overtuigd communist.

In Vietnam heeft Ho Chi Minh de status van halfgod; vanmiddag ben ik naar het HCM-museum geweest. Erg interessant; het gaf een aardig beeld van 's mans gedachten etc. Vroegere geschriften van hem benadrukken de vrijheid en democratie waarop mensen recht hebben; toen hij eenmaal de macht had bereikt, bleken die begrippen toch vooral in een 'communistische context' gezien te moeten worden. Een enkele partij die de beslissingen voor het volk neemt ('democratie'), en, om HCM te parafraseren toen hij over kunstenaars en schrijvers sprak, 'onderdrukking bedreigt de vrijheden van kunstenaars en schrijvers; daarom moeten zij deelnemen aan de revolutie' ('vrijheid'). In de oorlogsdagen maken mensen zich doorgaans niet zo druk over vrijheden (zie de VS onder Bush/Ashcroft), maar in Vietnam is het na alle oorlogen niet veel beter... Kortom: het is bewonderenswaardig hoe Ho Chi Minh de onafhankelijkheid van zijn land heeft bereikt, maar zijn erfenis is niet louter positief. Helaas was het Ho Chi Minh Mausoleum gesloten op dit moment; het gebalsemde lichaam is op dit moment in Moskou voor onderhoud; Ho Chi Minh liet in zijn testament overigens optekenen gecremeerd te willen worden...

Zie ook het portret van Ho Chi Minh dat Time Magazine maakte.

Op straat is van het communisme niet veel meer te merken, op de enkele winkel met socialistische memorabilia na -- Amerikaanse media en dollars zijn uiteindelijk een stuk effectiever gebleken dan M16's en napalm... Maar als er een plaats is waar nog veel te vinden is, is het wel Hanoi, met de diverse musea, het mausoleum etc. Erg interessant om te bekijken.

Behalve met het bekijken van de lokale historische attracties, is er natuurlijk alle tijd voor andere zaken. Ik heb Joseph Hellers Catch-22 uitgelezen; een beetje bizar boek; maar erg geslaagd. En gisteravond ging ik voor een biertje even naar The Polite Bar (of all places...), en kwam daar de Drie Engelse Meisjes tegen die ik eerder in Maleisie en Thailand ontmoette; ik wist dat ze in Vietnam waren, maar toch erg toevallig! Wat poolbiljart gespeeld (ging al iets beter), daarna met meisjes en wat Nieuw-Zeeuwen en een Zweed naar Apocalypse Now (bizarre naam voor een soort disco). Amusante plek om mensen te bekijken en (voor Vietnameze begrippen) erg duur bier te drinken. Tamelijk laat geworden; toch al weer vroeg op om een kaartje te kopen voor de bus naar Vientiane, Laos. Over anderhalf uur vertrekt 'ie, en zo'n 24 uur later hoopt ik m'n bestemming te bereiken... *zucht*. De Laotiaanse wegen schijnen echter beter te zijn dan de Cambodjaanse.

Tot ziens in het volgende land....

Dirk-Jan, 11:26 |

Hue heeft heel veel oude regeringsgebouwen en een groot fort; gisteren wat tijd besteed aan het bekijken daarvan. Erg mooi allemaal; foto's gemaakt enzo. Ook wat foto's ontwikkeld; hopelijk kan ik er binnenkort wat inscannen en publiceren. Hue biedt ook een aantal prachtige tempels; ik heb echter enige tempelallergie opgedaan na Maleisie, Thailand, Cambodja, zodat ik deze tempels niet heb bekeken.

Nog spelletje poolbiljart gespeeld met eerdergenoemd serveermeisje ('Nhi') in cafe DMZ; ik speelde behoorlijk slecht; gelukkig was ik niet de enige. Cafe is aardige mix van mensen, met name rondreizigers zoals ik; wanden volgeschreven met grafitti in allerlei talen. Lokaal Huda-bier gedronken. Veel gehoord over het zware leven hier in Vietnam; salaris zo'n $20,- in de maand. Met dat weinig geld slagen mensen er nog wonderwel in voor zichzelf te zorgen; elementaire zaken als voedsel, kleding, internet, mobiele telefoon (favoriete beltoon: lambada) zijn voor velen toch bereikbaar. Maar reizen is totaal onmogelijk - zeker naar het buitenland. En het is ook erg moeilijk om hier iets anders te vinden dan een laagbetaald geestdodend baantje.

Ik had het over 'Cafe DMZ'; DMZ betekent natuurlijk demilitarized zone, en hier in de buurt is de voormalige gedemilitariseerde zone, die noord en zuid Vietnam scheidde (ongeveer zoals Noord- en Zuid-Korea). In 1960 besloot de Noord-Vietnam echter het zuiden binnen te vallen; de Amerikanen kwamen het (niet al te frisse, maar niet communistische) zuidelijke regime te hulp, en de rest is geschiedenis. Hoewel een gouden regel stelt dat je nooit met vreemden over religie, politiek of favoriete teksteditor moet beginnen, vroeg ik wat Vietnamezen wat ze van Amerikanen vonden... de meeste waren tamelijk positief, en een merkte op dat de Amerikanen met voedsel en medicijnen voor de hongerende bevolking kwamen, en dat de regering ze nu in een negatief daglicht probeerde te stellen... Ik zit hier nog steeds in het zuidelijke deel, ben benieuwd hoe ze daar in het noorden over denken. De noordelijke leider Ho Chi Minh wordt echter door iedereen als een soort Jezus of zelfs Pim gezien; over Ho Chi Minh later meer, als ik in Hanoi ben.

Gisteren pool gespeeld met vuile-was-meisje; nog slechter gespeeld dan gisteren; hmmmm... moet dat spelletje wat meer oefenen. Vandaag naar het nabijgelegen strand geweest met inmiddels schone-was-meisje. Prachtig wit strand, palmbomen, blauwe zee enzo... meisje had het constant over trouwen, over naar Europa gaan en over al haar vriendinnen met Europeaan getrouwd waren en daar nu woonden, en hoe perfect mijn profiel wel was; vanaf dat moment heb ik veiligheidshalve elke vraag met 'nee' beantwoord. Tja, trouwen met een westerling is wel ongeveer de enige ontsnappingsmogelijkheid uit een tamelijk uitzichtloos bestaan... Terug naar Hue overvallen door stortbui; gelukkig zijn hier overal instant-regenjassen te kopen, veel te klein natuurlijk, zodat ik als geshrinkwrapte diepvrieskip bij meisje achterop brommer zat; onderweg nog hond aangereden, maar ongedeerd [status hond onbekend].

(...)

Inmiddels in Hanoi -- later meer.

C-x c

Dirk-Jan, 08:46 |

Eergisteren ben ik uit Saigon vertrokken, na nog wat sight-seeing, waarbij ik me nog een *man* van het lijf moest houden... Een lange busreis, de bus was gelukkig niet zo vol, zodat ik languit kon liggen. Het enige vervelende was de airco, die was kapot en blies nogal koude lucht. Een vieze sok bracht uitkomst; ik vergat 'm later, zodat ik tot op heden een handdoek, een scheermes en een vuile sok ben kwijtgeraakt. Na een lange reisnacht (de bussen gaan hier zo'n 30-40 km/u) kwam ik aan in Na Trangh, een badplaats. Aangezien ik een beetje op wil schieten (Singapore, 10 oktober nadert snel) en bovendien in Australie ook wat zee te vinden schijnt te zijn, pakte ik meteen de volgende bus, naar Hoi An. Gisteren de hele dag in de bus gezeten; ik wilde eigenlijk een boek lezen, maar er is zoveel te zien onderweg; erg interessant om te zien hoe de Vietnamezen leven, wat anders is en wat hetzelfde is als in Nederland. Ik zat naast een genavelstaafde Israelische; interessante conversatie. Met name ook toen we langs een aantal graven reden waarop levensgrote swastika's prijkten; maar goed, de Chinezen gebruiken het symbool voor wat andere doeleinden (het betekent 'voorspoed' oid). Weinig armoede gezien; de weg naar het noorden biedt wellicht geen goede steekproef, maar het zag er allemaal relatief welvarend uit. De ergste armoede die ik gezien heb moet wel in dat Cambodjaanse grensstadje met Thailand zijn; het zag er daaruit alsof mensen na een atoomoorlog nog probeerden te overleven ofzo...

Uiteindelijk aangekomen in Hoian; een aardig guesthouse gevonden. Ditmaal zelfs met satelliet-tv en bad ($6,-); veel gekker moet het niet worden! Op de tv was wat Engels voetbal te zien (zoals overal in Azie), en MTV-Asia, de Maleis/Indonesische variant. Naast veel Amerikaanse pretpunk en Aziatische suikerpop zag ik Di-Rect, de Haagse pseudo-neo-punkrockers. Hmmmm.... Eerste deel van vandaag besteed aan het bezichtigen van Hoian; het is een erg pittoresk stadje, dat me sterk deed denken aan een Frans dorp. Behalve dan natuurlijk de vele Chinese invloeden, waaronder veel tempels met gekleurde kerstboomverlichting rond eeuwenoude beelden.

Daarna weer met de bus. En we zijn weer in het heden. Serveermeisje achtervolgt me tot in internetcafe; maar ik zal niet versagen.

Dirk-Jan, 15:27 |