Ooit (ergens in de late jaren '80) ben ik naar heavy metal of hard-rock gaan luisteren. In de buurt woonde een iets oudere fanatieke rocker die cassettebandjes verspreidde met dat soort muziek. Ik herinner me er eentje met Queenrÿche, Queen of the Reich en Metallica, Hit the Lights. Op de middelbare school was er een medeleerling met een soortgelijk cassettebandje met illustere gezelschappen als Mucky Pup, Crimson Glory en Tesla. Later kwamen daar nog vele andere bands bij. De muziek was nogal een niche-verschijnsel in die dagen.

Zo'n twintig jaar later (!) luister ik nog veel naar dezelfde soort muziek. Er zijn veel bands gekomen en gegaan, en de muziek is geëvolueerd. Maar het is ruwweg hetzelfde genre. Ik kan me voorstellen dat met wat andere toevalligheden ik nu naar een heel ander soort muziek zou luisteren, maar goed, da's dus niet gebeurd… Het is leuk is om te zien hoe de oude helden zich ontwikkeld hebben - maken ze nog steeds muziek na die twintig jaar, met diezelfde lange haren :), of doen ze nu wat anders. Het lijkt erop dat ze allemaal wat 'volwassener' zijn geworden – net als ik – maar het merendeel is nog immer actief in de muziek. En ik luister nog steeds, en ben muzikaal enigszins meegegroeid.

Ik herinner me nog hoe ik vroeger sporadisch brokjes informatie binnenkreeg, vanuit de marge van de mainstream of misschien uit de 'Aardschok'… Er was een zeker mysterie - plots was er een nieuw album, werd de drummer vervangen, was de band opgeheven.

Tegenwoordig zijn er geen mysteries meer. Ik kan elk detail van de hele long tail aan bands opzoeken, interviews en recensies lezen, video's bekijken of de muziek beluisteren. Vooruitgang… of?