De laatste dagen brachten ons de eerste echte sneeuw van het seizoen. De temperatuur daalde naar zo'n -12℃. Ik geef niet zoveel om de kou, maar het is zaak om vooral de oren goed in te pakken bij mijn dagelijkse wandeltocht van en naar m'n werk.

De kou is behoorlijk vroeg dit jaar, en ik ben benieuwd of ze standhoudt. Als dat gebeurt, kan ik binnenkort weer het bijzondere spektakel aanschouwen van het bevriezen van de zee. Als ik over de brug loop (hier) is dat een bijzonder gezicht – het water gaat verborgen onder een nevel en als die verdwenen is, ligt er een laag ijs.

De winter van vorige jaar was behoorlijk koud. Ik had mijn schaatsen meegenomen uit Nederland, en was vast van plan een paar rondjes te schaatsen. Op een hele koude dag (ik geloof -23℃ ofzo) besloot ik te gaan hardlopen – met m'n schaatsen in de hand – naar een plek waar men met een schaatsronde sneeuwvrij had gemaakt (ongeveer hier).

Daar aangekomen was het zo bitter koud dat ik er maar nauwelijks in slaagde m'n schaatsen aan te trekken. Maar goed, ik zou en moest een rondje maken, en dat deed ik. De wind hielp ook niet echt, noch de scheuren in het ijs… Een rondje schaatsen lukte uiteindelijk; mijn schaatstechniek leek wat aan scherpte verloren te hebben… Toen kwam echter het probleem om die schaatsen weer uit te krijgen. Ik heb me wel eens beter gevoeld dan zittend op een boomstam met gevoelloze vingers te proberen die schaatsen van m'n voeten te krijgen…

Uiteindelijk lukte het, en ik strompelde op sokken naar een nabijgelegen café -- waar ik de mensen verwonderde met mijn ongebruikelijke schaatsen ('noren' zijn hier een uitzondering). Ik hield m'n handen lange tijd onder de kraan, en langzaam kwam het gevoel terug – ook niet zo'n aangenaam gevoel…

Toen hoefde ik alleen nog maar even naar huis terug te rennen!